Εκρηκτικό το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κάρι Φουκουνάγκα στο «Χωρίς Όνομα», την πρώτη μεγάλου μήκος ταινία του, στην οποία υπογράφει επίσης και το σενάριο. Η καθηλωτική ρεαλιστική γραφή του δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης επένδυσε 2 χρόνια ερευνώντας λεπτομερώς τις συνθήκες που επικρατούν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς στο Μεξικό, εκεί που κατά χιλιάδες στοιβάζονται μετανάστες που ευελπιστούν να φτάσουν στις Πολιτείες της Επαγγελίας. Επισκέφτηκε τα καταφύγιά τους, συνομίλησε με αστυνομικούς και εξασφάλισε περιγραφές ακόμη και από μέλη τοπικών συμμοριών που συμμετέχουν στο λαθρεμπόριο ανθρώπινων ψυχών. Συνδύασε τα παραπάνω στοιχεία με τις καθημερινές ιστορίες δύο παιδιών που για διαφορετικούς λόγους το καθένα καταλήγουν στην οροφή ενός τραίνου που κατευθύνεται προς την Αμερική και το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον αξιομνημόνευτο.

Η οικονομική εξαθλίωση του μεγαλύτερου ποσοστού των κατοίκων της Λατινικής Αμερικής και η απαγορευτική συγκυρία για την πραγματοποίηση των ονείρων των νέων συνθέτουν ένα πρωτόγονο σκηνικό συνεχούς πάλης για την επιβίωση. Η νεαρή Σάιρα ζει στην Ονδούρα αλλά όταν συνειδητοποιεί το αδιέξοδο της ζωή της αποφασίζει να μεταναστεύσει. Ο Κάσπερ απ’ την άλλη έχει επιλέξει τον δρόμο της παρανομίας και είναι μέλος μιας μεξικάνικης συμμορίας. Η κάμερα του Φουκουνάγκα δεν φοβάται να φιλμάρει την αλήθεια γυμνή. Καταφέρνει να πιάσει την σπίθα που ξεπροβάλλει απ’ το κατεβασμένο βλέμμα κάθε απελπισμένου, το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης, την αθωότητα, την κατάργηση των ορίων ακόμη και τον έρωτα που καταφέρνει να φυτρώσει και στις πιο άγονες περιοχές. Η ελπίδα του ανθρώπου πεθαίνει πάντα μαζί του γεγονός που τον καθιστά απρόβλεπτο. Στο «Χωρίς Όνομα» δεν θα βρείτε εξωραϊστικά φίλτρα. Θα βρείτε μια πραγματικότητα ζοφερή με φόντο τα πανέμορφα τοπία της Λατινικής Αμερικής να βρίσκονται σε μόνιμη αντίθεση μαζί της. Στο τέλος της ταινίας ακούγεται η φράση «Για την ζωή μου». Θυμηθείτε την.

Κωστής Θεοδοσόπουλος