Μεγαλώνοντας, σε σχέση με τις «Ξέφρενες Νύχτες», ακόμη περισσότερο το καστ και την επική του διάθεση, ο Αντερσον θα έφτιαχνε με τη «Μανόλια» ένα Ολτμαν-ικών διαστάσεων μωσαϊκό μιλώντας για μία «άλλη» Αμερική στα όρια της τελικής πτώσης. Χαρίζοντας στον Τομ Κρουζ μία υποψηφιότητα για Οσκαρ β ανδρικού ρόλου, στον κινηματογράφο μία από τις πιο πολυσυζητημένες σκηνές βροχής (που, για όσους δεν το έχουν δει, αρνούμαι να αποκαλύψω) και στον ίδιο την πρώτη του Χρυσή Αρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου και τη δεύτερη υποψηφιότητα για Οσκαρ σεναρίου. Ο ίδιος θα δήλωνε: «Εχω μία αίσθηση ότι θα κάνω πολύ ωραίες ταινίες μέχρι το τέλος της ζωής μου. Μερικές κακές, κάποιες που θα έχουν επιτυχία, αλλά νομίζω πως το «Μανόλια» θα είναι, ευτυχώς ή δυστυχώς, η καλύτερη ταινία που θα έχω κάνει