Από την Δέσποινα Παυλάκη
Ας ξεκινήσουμε μ ένα ξεκαθάρισμα καλλιτεχνικών λογαριασμών. Στην Ελλάδα δεν νοείται σκηνογράφος που να μην κάνει τα δικά του κουστούμια και ενδυματολόγος που να μην έχει ασχοληθεί αρχικά με τη σκηνογραφία. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες και το αντικείμενο κοινό, τόσο στο θέατρο όσο και τον κινηματογράφο: «Διαφορά στο ύφος και στη στάση απέναντι στη δουλειά δεν υπάρχει. Το μυαλό σου εικαστικά σκέφτεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Στο θέατρο πασχίζεις πάντα να φέρεις έναν κόσμο ολόκληρο και να τον χωρέσεις μέσα σ' ένα κουτί, που λέγεται μακέτα, και στη συνέχεια να τον μεγεθύνεις για να χωρέσει ξανά μέσα του τον κόσμο ολόκληρο. Στο σινεμά τα πράγματα είναι πιο ρεαλιστικό. Για μένα όμως δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά».
Αρχων της λιλιπούτειας αυτής κοσμογονίας η Εύα Νάθενα, που εδώ και μερικά χρόνια έχει αποχωριστεί προσωρινά το θέατρο για να αφιερώσει τις δυνάμεις της στον κινηματογράφο - που όμως τη βάφτισε θέλοντας και μη ενδυματολόγο, απομακρύνοντας τη στιγμιαία από την πρώτη της αγάπη, τα σκηνικά. Χάρη στην τελευταία της συνεργασία με την Ολγα Μαλέα («Πρώτη Φορά Νονός») έχει αρχίσει να ανακτά το χαμένο έδαφος, αναπαριστώντας τα παλιά κρητικά αρχοντόσπιτα της παιδικής της ηλικίας, και προσφέροντας αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες της σε όσους ηθοποιούς δυσκολεύονταν με την τοπική γλώσσα! Τυχόν σκέψεις για καριέρα στο εξωτερικό, με αφορμή το λυτρωτικά ογκώδες εγχείρημα των «Νυφών», μετουσιώθηκαν σε δημιουργική όρεξη που κατάφερε να μετατρέψει κάθε νέα δουλειά της σε μοναδική εμπειρία: «Κάποια στιγμή είχα ενεργοποιηθεί προς τα έξω, αλλά συνειδητοποίησα ότι το όνειρο πάντα ίδιο μένει, είτε το κυνηγάς στον τόπο σου είτε αλλού. Τη μοίρα μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας. Εχει τύχει να κάνω και δουλειές που στην πορεία δεν μου άρεσαν και τόσο, αλλά βρήκα τον τρόπο και έθεσα μέτρο δυσκολίας στον εαυτό μου για να μην πλήττω. Ετσι έμαθα να μου αρέσουν τα πράγματα και να τα κάνω δικά μου». Ανταμοιβή της ένας δεύτερος κινηματογραφικός τιτάνας, που αναμένεται να μπει στο στάδιο της προπαραγωγής τον ερχόμενο Οκτώβριο. Το μυστηριώδες «J.Α.C.Ε.» του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, θα την καθηλώσει για λίγο στη «δύσκολη» δεκαετία του 80, που παραμένει ενδυματολογικά αχαρτογράφητη και επικίνδυνα κοντά στα όρια της γραφικότητας.
Παρ όλα αυτά, η πιο γλυκιά της ανάμνηση παραμένουν οι «Θεατρίνες» του Παναγιώτη Πορτοκαλάκη, που μετά από 10 χρόνια στο θέατρο της ξαναθύμισαν την παλιά της αγάπη για τον κινηματογράφο: «Την αγάπησα αυτή την ταινία γιατί με ξανασύστησε στα πράγματα. Ηταν μια πολύ τρυφερή υπόθεση για μένα, όπως η πρώτη δεκάρα του Σκρούτζ! Είναι μια δουλειά που θα θυμάμαι πάντα με αγάπη, γιατί έκλεισε επαγγελματικά έναν κύκλο και άνοιξε έναν καινούργιο, ανανεώνοντας με πλήρως».
Φιλτράροντας τον κόσμο μέσα από την εμμονή της μ ένα χρώμα ή την προτίμησή της για μια συγκεκριμένη φόρμα, η Εύα Νάθενα ονειρεύεται κάθε βράδυ σκηνικά και κοστούμια με μαθηματική ακρίβεια μέχρι το τέλος της κάθε παραγωγής, σίγουρη πια ότι η σκηνογραφία και η ενδυματολογία είναι ένας έρωτας που κρατάει για πάντα.
