Τι μπορεί να είναι τελικά μια ταινία ενηλικίωσης;
Καταρχάς, μπορεί να πρόκειται για μια ταινία χωρίς ανήλικους - γιατί η ενηλικίωση δεν αποτελεί θέμα ηλικίας, αλλά το καθοριστικό χτύπημα που σου δίνει η πραγματικότητα όταν πιστεύεις (ή ελπίζεις) ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει τα πρώτα σου όνειρα. Μετά, μια ταινία με ήρωες, αλλά όχι μόνο γι αυτούς -μάλλον για μια εποχή κι έναν τ(ρ)όπο ζωής ο οποίος απλά δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει. Οπως τα λονδρέζικα swinging 60s κι η μποέμικη ύπαρξη που η «δεκαετία της αμφισβήτησης» χάρισε στους έτοιμους γι αυτήν - για να την πάρει μετά μαζί της από έτοιμους και μη (όπως ο Γουιδνέιλ κι ο Μάργουντ), αφήνοντας τη θέση τους σε ένα νεοσυντηρητικό hangover διαρκείας. Ακόμα, το τέλος της ικανότητας να μεθύσεις - να βγάλεις την πραγματικότητα από το νου σου, δηλαδή, όπως μόνο τα αθώα μυαλά μπορούν κι όπως ο Γουιδνέιλ δεν μπορεί πια να τα καταφέρει, παρά τις (από φιλότιμες έως εξωφρενικές) προσπάθειές του σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας.
Ακόμα, ένα φιλμ για την πραγματικότητα που δεν είναι ποτέ όπως τη φανταζόσουν από πριν - έστω κι αν πρόκειται για ένα σαββατοκύριακο σε μια αφιλόξενη εξοχή, με τη βροχή να σε ποτίζει ως την ψυχή σου, χωρίς όμως να την καθαρίζει, να την εξαγνίζει, έστω να την αλλάζει, ώστε να μπορέσει να καλωσορίσει το ξένο αύριο. Μια ταινία για την ενηλικίωση ίσως να είναι ένα δράμα κρυμμένο μέσα σε μια κωμωδία ή ακόμη πιο ταιριαστά, μια κωμωδία που αποκαλύπτεται μέσα από ένα δράμα. Υποχρεωτικά γλυκόπικρη, απρόοπτα ανθεκτική, σαν ένα αγαπημένο φάντασμα της ζωής που άφησες πίσω, χωρίς όμως ποτέ να μπορέσεις να το εξορκίσεις από το νου και την καρδιά σου. Τι μπορεί να είναι τελικά μια ταινία ενηλικίωσης; Ισως μόνο η υπενθύμιση ότι όλα τελειώνουν. Εκτός ίσως από μια ταινία σαν αυτή. Μαζί της είσαι πάλι στο 69. Ακόμα στο 87. Εκεί που το φάντασμα επιτέλους σε αγκαλιάζει, κι η ελπίδα -με όποια της μορφή- είναι ακόμα ζωντανή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ
