Ο Σοκούροφ πατά στα γνώριμα σκηνοθετικά του μονοπάτια... Αργή πλοκή, λίγοι διάλογοι, καλή φωτογραφία και δυνατές εικόνες που «μιλούν» στη ψυχή του θεατή. Ο Ρώσος σκηνοθέτης περιγράφει με απλότητα και μια ποιητική διάθεση το σύγχρονο πολιτικό δράμα της Ρωσίας, που ακούει στο όνομα Τσετσενία.
Η ματιά της ηλικιωμένης γυναίκας (Γκαλίνα Βισνέφσκαγια) που επισκέπτεται τον αξιωματικό-εγγονό της είναι αιρετική. Η Αλεξάνδρα δεν ψάχνει να βρει το δίκιο και το άδικο, δεν προσπαθεί -ακόμα περισσότερο- να υιοθετήσει απλοϊκά σενάρια καλού-κακού και λάθος-σωστού. Απλά, εστιάζει στο ίδιο το δράμα του πολέμου και την απάνθρωπή του διάσταση. Χωρίς πολεμικές σκηνές και ούτε μια στάλα αίμα, ο Σοκούροφ βγάζει την ένταση του πολέμου μέσα από τα σκυθρωπά πρόσωπα των Ρώσων στρατιωτών και από τα γεμάτα πληγές πόδια του Ρώσου αξιωματικού.
Ο Ρώσος σκηνοθέτης, όμως, ξεχνά συνειδητά την ιστορικότητα των γεγονότων στο Καύκασο. Πολύ περισσότερο, προσπαθεί να δημιουργήσει μια γενικόλογη πασιφιστική ελεγεία χωρίς να τόλμα να αγγίξει τον σύγχρονο ρώσικο υπερ-εθνικισμό... Ο Σοκούροφ διστάζει να προσφέρει μια βαθιά ανάλυση και κατά συνέπεια χάνεται μέσα στο σκονισμένο και αφόρητα ζεστό τοπίο του Καυκάσου.
