Το «Tesis», σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ ( «Άνοιξε Τα Μάτια», «Οι Άλλοι»), είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοφτιαγμένο θρίλερ στα πρότυπα του Χίτσκοκ και του πιο πιστού του θαυμαστή Μπράιαν Ντε Πάλμα. Χρησιμοποιώντας μια καθαρά θριλερικών προδιαγραφών πλοκή, το φιλμ βουτάει στον σκοτεινό κόσμο των λεγόμενων snuff movies (υπερβίαια και ρεαλιστικά φιλμ που απεικονίζουν αληθινές αποτρόπαιες πράξεις), κάνοντας το μεταγενέστερο και παρόμοιας θεματολογίας «8 Χιλιοστά» να φαντάζει «μια βόλτα στο πάρκο».
Στα πλαίσια έρευνας για την πτυχιακή της εργασία (με θέμα την απεικόνιση της βίας στο σινεμά), νεαρή σπουδάστρια σχολής κινηματογράφου έρχεται αντιμέτωπη με ένα «κλειστό» κύκλωμα παραγωγής snuff ταινιών. Διπλοπροσωπίες, κλιμακούμενο σασπένς, σκηνοθετική βιρτουοζιτέ, στιβαρές ερμηνείες και μπόλικες ανατροπές, όλα τα στοιχεία δηλαδή που πρέπει να έχει ένα θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του είναι εδώ. Το στοιχείο όμως που κάνει το φιλμ του Αμενάμπαρ να ξεχωρίζει είναι οι συνειρμοί που κάνει το φιλμ άλλοτε φανερά και άλλοτε κάτω από την επιφάνεια.
Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης παρομοιάζει την δύναμη της κάμερας με αυτή ενός όπλου, φανερώνοντας την πανίσχυρη ιδιότητά της να συλλαμβάνει εικόνες που οδηγούν στον θάνατο (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον τρόπο θανάτου του καθηγητή). Και όχι μόνο δεν πέφτει στην παγίδα του εύκολου διδακτισμού, αλλά έχει τα κότσια να τονίσει ότι γενεσιουργός αιτία για κάθε λογής βίαια εικόνα είναι η αχόρταγη δίψα του κοινού για αυτές. Και είναι αυτή ακριβώς η ιδεολογία του φιλμ, που μας κάνει να παραβλέψουμε τις όποιες ατέλειες που αφορούν την προβλεψιμότητα του σεναρίου και την κάπως «ξεχειλωμένη» διάρκεια. Όπως τονίζει άλλωστε και ένας σημαντικός χαρακτήρας στο φιλμ, «πρέπει να δώσουμε στο κοινό αυτό που θέλει». Και αυτό που εμείς οι θεατές θέλουμε να δούμε, αντικατοπτρίζεται με τον καλύτερο τρόπο στην τελική σεκάνς, και στα απαθή βλέμματα των έγκλειστων στο νοσοκομείο που περιμένουν με ανυπομονησία να δουν στην τηλεόραση σκηνές από τα επίμαχα φιλμ.
ΝΩΝΤΑΣ ΜΕΡΜΙΓΚΗΣ
