Ο Βενσάν αποτελεί μια κλασσική περίπτωση υπουργού. Μαθημένος στην εύκολη ζωή και την καλοπέραση, απολαμβάνει το νέκταρ της εξουσίας? Ο Βενσάν όμως θα καθαιρεθεί από υπουργός και θα χάσει όλα όσα θεωρούσε ως τότε δεδομένα. Όμως, αυτή θα είναι η καλύτερη ευκαιρία για να εκτιμήσει τις κρυφές πτυχές της καθημερινότητας.

Η γλυκόπικρη ειρωνεία του Ιοσελιάνι αποτελεί το πιο ευφυές στοιχείο της ταινίας. Αν σε αυτή προσθέσουμε την εμφανέστατη επιρροή του Ζακ Τατί στο φιλμ και κάποια πετυχημένα γκαγκ τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια χορταστική κωμωδία. Όμως, ο Γεωργιανός σκηνοθέτης αδυνατεί να δώσει ρυθμό στο «άνευρο» και δυσκίνητο φιλμ του. Τα κωμικά στοιχεία του «Κήπου» μαραίνονται στο μεσοδιάστημα και η φιγούρα του Μισέλ-«γιαγιά»-Πικολί είναι η μόνη διατηρεί την κωμική της διάρκεια για πάνω από 5 λεπτά...

ΓΙΑΓΚΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ
[email protected]