Η ωραιότερη, ενδεχομένως, κινηματογραφική κατάθεση που έγινε ποτέ πάνω στην έννοια της πίστης διάλεξε για πρωταγωνιστή έναν ιερέα ο οποίος απώλεσε προοδευτικά την εμπιστοσύνη του στον Θεό. Ο Ναζαρέν, μια ασκητική και αναχρονιστική φιγούρα, διασχίζει το κατοικούμενο από ζητιάνους, αγύρτες και πόρνες σύμπαν του φιλμ, προκαλώντας άθελά του ταραχή και χάος στην προσπάθειά του να πράξει το καλό. Θύμα της δικής του τυφλής υποταγής στο θείο και ορκισμένος σε μια μαζοχιστική εφαρμογή της αγιοσύνης, αδυνατεί να διαπιστώσει την ανεπάρκεια της πίστης του να ανταποκριθεί στους διφορούμενους ηθικούς κώδικες που διέπουν την ανθρώπινη ζωή. Ακολουθώντας τον μέσα από μια σειρά επεισοδίων τα οποία μοιάζουν με παραβολές των Γραφών, ο Μπουνιουέλ υπέγραψε εν έτει 1959 μια ευφυή και διακριτική αποδόμηση της πίστης σε κάθε θρησκευτική ψευδαίσθηση και εκκλησιαστική υποκρισία.

Λ.Κ.