Στη διάρκεια της κατοχής, μια διάσημη ηθοποιός διευθύνει το θέατρο του συζύγου της (με τον ίδιο να κρύβεται στα παρασκήνια) και ερωτεύεται ένα νέο ηθοποιό. Μετά την Αμερικάνικη Νύχτα, ο Τριφό μεταφέρει το πεδίο δράσης από τα κινηματογραφικά πλατό στα καμαρίνια του θεάτρου. Οπως ο ήρωάς του, παρατηρεί από τη θέση του σκηνοθέτη τις συναισθηματικές ανατροπές στις ζωές των ηθοποιών. Οι δημιουργοί και στις δυο περιπτώσεις δεν έχουν τη θέληση ή είναι ανήμποροι να αντιδράσουν. Η δημιουργία και η δημιουργική έκφραση παραμένουν τα ύψιστα πάθη στη ζωή του καλλιτέχνη και ο μόνος τρόπος για να δηλώσει ο ίδιος συναισθηματικά «παρών» είναι να σκηνοθετήσει την έκβαση της πλοκής του έργου, κι όχι να συμμετάσχει ενεργά στην «αληθινή» δράση. Στις κινηματογραφικές εικόνες ή στη σκηνή του θεάτρου υπάρχει περισσότερη αλήθεια από τη ζωή... κι αν πάλι όχι, όση υπάρχει είναι για πολλούς αρκετή.

Α.Κ.