Είναι φανερό από τα γκρο πλάνα στη μανιέρα του ηθοποιού ότι περισσότερο τον εαυτό του παρά τον Μπομπ Ντάριν είχε στο νου του ο Κέβιν Σπέισι όσο έστηνε τούτη τη μουσική βιογραφία του πρόωρα χαμένου και τώρα πια ουσιαστικά ξεχασμένου τραγουδιστή. Το αποτέλεσμα, αν και τίποτα πραγματικά ασυνήθιστο, βλέπεται κυρίως για τα «ζωντανά» μουσικοχορευτικά νούμερα, τα οποία έχουν κάτι από την αίγλη και το χρώμα των μιούζικαλ του 50. Επιπλέον δεν περνά «απαρατήρητη» και η εκτέλεση των τραγουδιών του Ντάριιν από τον ίδιο τον Σπέισι.