Ακούγεται σαν μια ρομαντική και βαθιά εφηβική ιστορία, και ως ένα βαθμό έτσι είναι. Την ίδια στιγμή, αποτελεί μια μικρή έκπληξη για έναν σκηνοθέτη με καριέρα στο ντοκιμαντέρ και ντεμπούτο το σκοτεινό Τελευταίο Καταφύγιο, μια αποκαλυπτική ματιά στη βρετανική no mans land των παράνομων μεταναστών. Από την άλλη, σίγουρα δεν πρόκειται για το τυπικό ροζ πορτρέτο της εφηβικής σεξουαλικής αφύπνισης, και όχι μόνο γιατί έχουμε να κάνουμε με δυο ερωτευμένα κορίτσια. Είναι μάλλον, γιατί βρισκόμαστε σε τραχύ βρετανικό έδαφος και ακολουθούμε τη γήινη ματιά ενός σκηνοθέτη που γνωρίζει καλά ότι, ακόμη και κάτω από το λαμπρό καλοκαιρινό φως και στο απυρόβλητο της εφηβικής αθωότητας, τα... ταξικά χαρακώματα παραμένουν τελικά άθικτα. Διαφορετικά, για να θυμηθούμε κάποιον άλλον, «καταραμένο», ο έρωτας είναι μια κατεξοχήν άνιση σχέση όπου συχνά καραδοκεί μια μορφή εξουσίας. Ενας μικρός πόλεμος είναι λοιπόν και Το Καλοκαίρι Του Ερωτά Μου, όπου οι... ορμόνες παλεύουν με τις τάξεις και ίσως, τελικά, η φαντασία και το όνειρο με την ισοπεδωτική πραγματικότητα. Νικητής, μεταξύ άλλων, στην μνήμη μας η εκπληκτική Νάταλι Πρες. Οσοι την δείτε θα καταλάβετε γιατί...

Λευτέρης Αδαμίδης