Στο Παρίσι, ένας αστυνομικός προσπαθεί να ξεδιαλύνει τη δολοφονία τριών μεταναστριών από την Τουρκία...
Το μεταφυσικό, η επιστημονική φαντασία και η αστυνομική περιπέτεια συνδέονται στην Αυτοκρατορία Των Λύκων, χάρη κυρίως στην ικανότητα του Κρις Ναόν να μην χαλαρώνει τους σκηνοθετικούς ρυθμούς. Το καλοστημένο του θρίλερ κρατά το σασπένς ως το φινάλε, κάνοντάς σε να διερωτάσαι διαρκώς πώς σχετίζονται οι άγριες δολοφονίες των γυναικών της τουρκικής κοινότητας του Παρισιού με τις κρίσεις αμνησίας μιας γυναίκας που βλέπει στα πρόσωπα των γύρω της λυκάνθρωπους.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν, μέσα από το περιπλεγμένο σενάριό της, η Αυτοκρατορία θίγει ανοιχτά το ζήτημα της δράσης της ακροδεξιάς τουρκικής οργάνωσης Γκρίζοι Λύκοι. Το στοιχείο αυτό της θεματολογίας αποκαλύπτεται σχετικά νωρίς στο φιλμ, ώστε αυτομάτως να του προσδώσει και την πολιτική άποψη που έχει το ομώνυμο βιβλίο του Ζαν Κριστόφ Γκρανζέ, στο οποίο και βασίζεται.
Η τρομοκρατία στην Ευρώπη μετά την 11η Σεπτεμβρίου και οι θεμιτές ή όχι κυβερνητικές μέθοδοι αντιμετώπισής της σε μια νέα εποχή επαναστατικών επιστημονικών εφαρμογών παρέχουν τελικά το «ζουμί της υπόθεσης», αλλά χωρίς να πείθουν, καθώς τα πάντα δείχνουν να κινούνται στην σφαίρα του μη πραγματικού. Το υπό εξέλιξη, από την άλλη, παιχνίδι με την ανθρώπινη μνήμη φορτώνει επιπλέον την ταινία, η οποία συχνά έχεις την αίσθηση πως δεν θ αντέξει, όχι μόνο εξαιτίας των τόσων πληροφοριών, αλλά κυρίως λόγω της βιντεοκλιπίστικης, αισθητικά υπερφορτωμένης κινηματογράφησης του Ναόν.
Να φταίει, ίσως, και η μονοδιάστατη σκιαγράφηση της τουρκικής μειονότητας (οι Τούρκοι είναι οι υποδεέστεροι και «κακοί» του θέματος, χωρίς πολλές εξηγήσεις) και οι επιδερμικές, στο στιλ της χολιγουντιανής φόρμας, ανατροπές που δημιουργούν το συναίσθημα του deja-vu και σε κάνουν να νιώθεις πως απουσιάζει τελικά η πρωτοτυπία;
ΑΝΤΑ ΔΑΛΙΑΚΑ
