Καταστηματάρχης σε μικρή πόλη βρίσκεται αντιμέτωπος με δυο φονιάδες, γεγονός που γίνεται αφορμή να ξετυλιχθεί το κρυμμένο παρελθόν του.

Το History Of Violence είναι ένα μικρό βήμα σε μια μεγάλη καριέρα. «Κρόνενμπεργκ light» από τη μια, ένα φιλμ με το οποίο ο σκηνοθέτης πηγαίνει σε περιοχές όπου δεν έχει ξαναπάει, από την άλλη... Πού ακριβώς, όμως; Στα περίχωρα του mainstream ο Κρόνενμπεργκ έχει ξαναβρεθεί, με την παγερά αρχοντική Νεκρή Ζώνη και την υπολογισμένα αλλόκοτη Μύγα. Σίγουρα, όμως, δεν έχει υπογράψει ξανά μια ταινία σαν αυτή, μισή γουέστερν, μισή σάτιρα, και ολόκληρη ένα υπόγεια ειρωνικό σχόλιο για τα δυο αντιφατικά πρόσωπα της σύγχρονης Αμερικής (το ένα έχει να κάνει με το δίπτυχο αγάπη και οικογένεια, το άλλο με την τυφλή, φονική δύναμη).

Χωρίς το όνομά του να περιλαμβάνεται στο σενάριο (γεγονός όχι απαραίτητα κακό), η κερδισμένη ποιότητα της ματιάς του Καναδού σκηνοθέτη- φιλόσοφου έχει μία συγκεκριμένη αποστολή εδώ: να δημιουργήσει ψυχολογικές γέφυρες ανάμεσα στην ωμότητα της βίας και τη διακριτικότητα του χιούμορ, φέρνοντας έτσι κοντά το ιδιότυπο σεναριακό υλικό και τον θεατή. Ευτυχώς, η καλοζυγισμένη σκηνοθεσία αποτελεί το highlight του φιλμ. Δυστυχώς, δεν μπορείς να πεις ότι η σχετική αποστασιοποίηση του Κρόνενμπεργκ δεν φαίνεται στο σύνολο- κάθε άλλο! Τόσο περισσότερο, μάλιστα, όταν σήμερα το όνομά του θεωρείται εκ των ουκ άνευ σ' ένα φεστιβάλ Καννών ακόμα και σε μια από τις λιγότερο προσωπικές στιγμές του... Γιατί αν η ιστορία δανείζεται λίγο φως από την ψυχρή φλόγα της ματιάς του Κρόνενμπεργκ, η Ιστορία δεν αρπάζει ποτέ φωτιά, δεν ξεφεύγει ποτέ από τα περιορισμένα θεματικά σύνορά της. Σαν μια υπολογισμένη παραγγελία, δεν οδηγεί παρά στο επόμενο, σαφώς πιο προσωπικό του σχέδιο, το πολυαναμενόμενο Painkillers: μια μετωπική επίθεση σε αγαπημένα θέματα που θα αποκαλύπτει το φετινό φιλμ σαν έναν απλό ελιγμό για την πραγματοποίησή της.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ