H Βρετανίδα Τζούλι και ο Αντόνιο ζουν στην πόλη του Μεξικού με την τεσσάρων μηνών κόρη του. Η οικογενειακή τους γαλήνη θα χαθεί σε ένα 24ωρο, όταν βρίσκονται άθελά τους μπλεγμένοι σε μια πολιτική δολοφονία. Ο σκηνοθέτης εικονογραφεί με τα μελανότερα χρώματα τη διαφθορά της πολιτικής εξουσίας και δημιουργεί έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από το ζευγάρι, το οποίο μάταια προσπαθεί να προστατευτεί από ένα κύκλωμα συμφερόντων που αδυνατεί να κατανοήσει. Παρά την σκηνοθετική επάρκεια, ωστόσο, η ταινία επιτυγχάνει περισσότερο στον τομέα του θρίλερ, καθώς εύκολα μοιραζόμαστε την αγωνία των χαρακτήρων, τόσο της αιχμάλωτης Τζούλι, όσο και του συζύγου της, που πασχίζει να την εντοπίσει. Οι ρόλοι υποστηρίζονται αξιοπρεπέστατα από τους ηθοποιούς, παρά τους όχι και τόσο πειστικούς διαλόγους. Αντίθετα, πάσχει το πολιτικό κομμάτι, με τις αιχμές να περιορίζονται στο κλισέ της πολιτικής διαφθοράς στη Λατινική Αμερική. Οταν η δράση διασπάται μεταξύ Λονδίνου και Μεξικού, η ταινία χάνει έδαφος και καταλήγει σε ένα υπερβολικό, ελαφρώς βεβιασμένο φινάλε. Το αποτέλεσμα είναι ένα ευπρόσωπο και καλοκουρδισμένο δείγμα μιας αναπτυσσόμενης βιομηχανίας (η ταινία αποτελεί την πρώτη αγγλομεξικάνικη παραγωγή), ωστόσο ο Ραμίρεζ δεν είναι... Γαβράς.
Θ.Π.