Στη μικρή γαλλική βιομηχανική πόλη του 1930 όπου διαδραματίζεται η ταινία, μια γυναίκα δεν έχει πολλές επιλογές όσον αφορά τη συμπεριφορά της. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ηρωίδα του Φρεντερίκ Φοντέν αποτελεί πρότυπο, που εκτελεί τα καθήκοντά της με υπερβάλλοντα ζήλο, χωρίς διαμαρτυρίες, αντίθετα η ελεγχόμενη καθημερινότητά της φαίνεται να της προσφέρει ευχαρίστηση. Φροντίζει τις δίδυμες κόρες της, διατηρεί σε απόλυτη τάξη το σπιτικό της και πάνω απ όλα υπηρετεί με κάθε τρόπο τον Ζιλ, τον σύζυγό της, ο οποίος ακολουθεί τη δική του υπνωτιστική ρουτίνα από το σπίτι στο εργοστάσιο, όπου εργάζεται, επιστρέφοντας κάθε φορά γεμάτος σκόνη και καπνιά. Ωσπου οι συχνές επισκέψεις τις μικρότερης αδελφής της και οι αλλαγές στη συμπεριφορά του Ζιλ αρχίζουν σταδιακά να διαλύουν το επικάλυμμα ευτυχίας της τακτοποιημένης ζωή της, καθώς, ούσα έγκυος στο τρίτο τους παιδί, ανακαλύπτει ότι ο άντρας της την απατά.
Η Γυναίκα Του Ζιλ είναι μια ήρεμη ταινία. Μέσα σε μια φλαμανδικών αποχρώσεων φωτογραφία, ο Φοντέν χειρίζεται τους χαρακτήρες του με ελάχιστους διαλόγους και χωρίς εξάρσεις, κάτω όμως από την επιφανειακή ηρεμία μπορείς να ακούσεις τα ραγίσματα λίγο πριν τον εκκωφαντικό ήχο που κάνει το γυαλί όταν σπάει σε χίλια κομμάτια. Οπως και στην προηγούμενη ταινία του Φοντέν, την Πορνογραφική Σχέση, το σκηνικό είναι περιορισμένο. Οι λεπτομέρειες στο χώρο και στις εκφράσεις των πρωταγωνιστών, στις μικρές κινήσεις, είναι που κάνουν τη διαφορά, γι αυτό και η οποιαδήποτε αναστάτωση στα καθιερωμένα προκαλεί ανησυχία. Ο τρόπος που αντιδρά η ηρωίδα είναι τρομακτικός μέσα στην απάθειά του. Τα κίνητρά της νεφελώδη: πραγματική αγάπη, κοινωνική επιβολή, έλλειψη εναλλακτικών, φόβος της εγκατάλειψης ή καθαρός μαζοχισμός; Η συμπεριφορά της δεν περιγράφεται ωστόσο ακριβώς ως παθητική, όταν από ένα σημείο και μετά συμμαχεί με τον άντρα της για την διεκδίκηση της άλλης γυναίκας για λογαριασμό του, ξεπερνώντας κάθε όριο λογικής. Καμιά της πράξη δεν φαίνεται να γίνεται για το δικό της συμφέρον, υπάρχεί μόνο για να κατανοεί τον πόνο των άλλων. Εδώ είναι που κάνει τη διαφορά το ταλέντο της Εμανουέλ Ντεβός. Οπως όλες οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί, έτσι και η Γυναίκα Του Ζιλ αντλεί ένα μεγάλο μέρος της αποτελεσματικότητάς της από την ερμηνεία της Ντεβός. Η αυτοσυγκράτηση και η εσωτερικότητα που εκπέμπει την κάνουν ιδανική για να ενσαρκώνει αμφιλεγόμενους χαρακτήρες, όπως άλλωστε έκανε και στο Πάνω Στα Χείλη και το Βασιλιάδες Και Βασίλισσα. Ως Γυναίκα Του Ζιλ, στο αινιγματικό της χαμόγελο η στωικότητα γίνεται οδύνη και οι πιο ακραίες αντιδράσεις μοιάζουν να υπακούν σε μια πολύ ιδιαίτερη λογική. Το εκπληκτικό, σχεδόν υπερβατικό φινάλε σε αφήνει μουδιασμένο: δεν πρόκειται για την έκρηξη που περίμενες- κάθε άλλο. Είναι όμως σίγουρα λυτρωτικό.
Θ.Π.
