Ο Νίκος Γκέλια πρωταγωνιστεί στην εξαιρετικά πετυχημένη σειρά «Ο Τιμωρός» και παρά την ανασφάλεια που έχει το επάγγελμα του ηθοποιού ο ίδιος δηλώνει πως είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο.
Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε στο περιοδικό Λοιπόν που κυκλοφορεί ξεδιπλώνοντας πολλές άγνωστες πτυχές από τη ζωή του.
-Μετάνιωσες ποτέ για την απόφαση σου να γίνεις ηθοποιός;
«Κάθε Μάιο (γέλια), έχω αυτό το άγχος το τι έπεται. Εντάξει, είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο, γιατί μπορώ να ζω 100 ζωές χωρίς να πληρώνω το τίμημα. Είναι η απόλυτη ευτυχία, μπορείς να ζεις τα πάντα».
-Όταν όμως έχεις να αντιμετωπίσεις μια απώλεια ή ένα πρόβλημα υγείας, πόσο εύκολο είναι να παίξεις;
«Πρόσφατα μου συνέβη αυτό. Συγκεκριμένα, στο «Ναυάγιο» έχασα τον κολλητό μου από καρδιά ξαφνικά. Έπαθε ανεύρυσμα και πέθανε. Πήγα τον έκαψα, έκλαψα, πήρα το αμάξι και είπα «πρέπει να πάω για δουλειά». Ήταν μια μορφή ψυχοθεραπείας, το να εκφράσεις το συναίσθημα με έναν τρόπο που δικαιολογείται από μια συνθήκη. Ήταν εξαγνιστικό εκείνη την ώρα».
-Με τη γυναίκα σου Αγγελική ήταν κεραυνοβόλος ο έρωτας;
«Στην αρχή ερωτεύεσαι με το μάτι και μετά έρχονται όλα τα υπόλοιπα… Έτσι ξεκίνησε το θελκτικό του κομματιού όχι ότι την είδα και είπα είναι «ο έρωτας της ζωής μου». Ο έρωτας ήρθε γνωρίζοντας τον άνθρωπο. Όταν είσαι τόσο τυχερός να σου συμβεί με την πρώτη ματιά σαν να είναι δοσμένο από τη μοίρα και να είναι και από κοινού, ενέχει τεράστιο κίνδυνο. Γιατί το βάθος του είναι απύθμενο αν γυρίσει το νόμισμα».
-Το να γίνετε γονείς ήταν μια συνειδητή επιλογή;
«Ήταν συνειδητή απόφαση με τη γυναίκα μου το να γίνουμε γονείς. Αυτό που μου έμαθε το παιδί μου είναι να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Το να λες στον άνθρωπό σου αυτό που σκέφτεσαι, το να δέχεσαι επίσης το συναίσθημα του άλλου στο 100%, είναι σπουδαίο μάθημα. Τα παιδιά δεν έχουν φίλτρο στο πώς θα σου πουν κάτι, απλά αυτό που νιώθουν το λένε. Αυτό είναι μοναδικό. Ο πολιτισμός μας είναι έτσι που σκεφτόμαστε πώς θα πούμε αυτό που νιώθουμε χωρίς να χάσουμε τη θέση στη δουλειά μας για παράδειγμα. Βάζουμε πολλές παραμέτρους στο πώς θα βοηθήσουν εμένα ή τον άλλον να πάει παρακάτω η κουβέντα».
-Με το καλό και το δεύτερο παιδί, αν το θέλετε…
«Όχι ευχαριστούμε, κλείσαμε (γέλια)».
-Αισθάνθηκες ποτέ ότι έχεις έναν φύλακα-άγγελο;
«Σε κάτι τρακαρίσματα με τη μηχανή, έλεγα ότι κάποιος με έσωσε. Έχει τύχει να γίνει σμπαράλια η μηχανή, αλλά κάποιος σαν να ήθελε να ζήσω... Δυο φορές είχα πολύ σοβαρά τροχαία πάντως. Ένα αυτοκίνητο με πέταξε στο αντίθετο ρεύμα, έπεσα κάτω αλλά εκείνη την ώρα δεν πέρασε από εκεί κάποιο αμάξι που θα μπορούσε να με είχε πατήσει. Μια άλλη φορά έφυγα στον αέρα και προσγειώθηκα πάλι απέναντι πάνω σε ένα αμάξι. Σηκώθηκα χωρίς καμία γρατζουνιά, απλά λίγο κούτσαινα».
-Tην μηχανή φαντάζομαι την αφήσατε μετά από αυτά;
«Ναι την άφησα γιατί η γυναίκα μου ήταν 8 μηνών έγκυος στο δεύτερο ατύχημα. Είχα πάει να φέρω σουβλάκια και συνέβη αυτό το τροχαίο. Πήρα τηλέφωνο τους κολλητούς μου που ήταν στο σπίτι με τη γυναίκα μου και τους είπα «θέλω να είστε ψύχραιμοι συνέβη αυτό και αυτό και θέλω να έρθει κάποιος στο σημείο του ατυχήματος να πάρει τη μηχανή, γιατί εγώ πρέπει να πάω στο νοσοκομείο». Οι φίλοι μου δεν είναι ηθοποιοί και όπως καταλαβαίνεις δεν ήταν πολύ ψύχραιμοι εκείνη την ώρα. Η γυναίκα μου κατάλαβε ότι κάτι κακό είχε συμβεί και έτσι πήρα την απόφαση μετά να αφήσω τη μηχανή».
