Χωρίς την φορμαλιστική ανατροπή και τους αιφνιδιασμούς του Dogville, αλλά με γλώσσα και προβληματική που εξακολουθούν να τσακίζουν κόκαλα. Με το Manderlay ο Τρίερ εισχωρεί ακάθεκτος στα ενδότερα της αμερικανικής μυθολογίας και της ανθρώπινης κατάστασης για να επιχειρήσει την ειρωνική αποδόμηση και των δυο. Με τον ηθελημένα δασκαλίστικο τρόπο της, την επίμονη θεατρική αποστασιοποίηση και τις αιχμηρές επικριτικές της βολές, η ταινία του ξοδεύει τον χρόνο της ξύνοντας πληγές και ανοίγοντας ανήσυχα διαλεκτικά μέτωπα. Αραγε πόσες άλλες ταινίες εκεί έξω μπορούν πλέον να ισχυριστούν ότι καταφέρνουν κάτι τέτοιο;
Λ.Κ.