Στην Ιαπωνία, λίγο πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα κοριτσάκι με ασυνήθιστα, «γεμάτα νερό» μάτια, παλεύει να επιβιώσει ως Γκέισα.

Δεύτερο κινηματογραφικό παιδί του σκηνοθέτη του « Σικάγο», υπό την προστασία του παραγωγού Στίβεν Σπίλμπεργκ (που του εμπιστεύτηκε τη διασκευή του μάλλον υπερεκτιμημένου ομότιτλου βιβλίου του Αρθουρ Γκόλντεν), αυτές οι Αναμνήσεις είναι σίγουρα μία από τις ομορφότερες ταινίες που θα δείτε φέτος.

Λουσμένες συνήθως από τη μυσταγωγική, αλλά ασθενική σέπια της φλόγας ενός κεριού ή μιας λάμπας υγραερίου, σπανιότερα από εκείνο του ήλιου, που πασχίζει να τρυπώσει στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές των γυναικών- «συζύγων της νύχτας», ή από την καταχνιά της βροχής, αναπαριστούν ιδανικά το πανέμορφο, αλλά αποπνικτικό σύμπαν μιας Γκέισας: αυτής που ζούσε για να προσφέρει -αισθητική κυρίως- ευχαρίστηση στους άλλους. Το ευφάνταστο μοντάζ προχωρά το χρόνο αρμονικά, με το πέταγμα μιας βεντάλιας (που, ταξιδεύοντας από το ένα χέρι προς το άλλο, περνά στην επόμενη σκηνή), το τράβελινγκ μιας κάμερας-γερανού (που φεύγει από την αυλή φθινόπωρο κι όταν φτάνει στη στέγη συναντά τα χιόνια), ή το αίμα στο ποτάμι (που μετουσιώνεται στο κόκκινο χρώμα από τα φρεσκοβαμμένα υφάσματα), ενώ οι μελαγχολικές μουσικές ενός αγνώριστου Γουίλιαμς υφαίνουν ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τα πλάνα- ζωντανούς πίνακες ανατολίτικης ζωγραφικής.

Και, καθώς ταυτόχρονα τρεις ωραίες (από κάθε άποψη) ηθοποιοί κεντούν νήματα ψυχής στα κιμονό -πανοπλίες- παγίδες των ηρωίδων τους, το φιλμ κυλά σαν κελαριστό νερό. Που περνά όμως και χάνεται. Ανίκανο να αφήσει βαθιά ίχνη στη μνήμη ή το συναίσθημα. Θολωμένο από μια φλύαρη αφήγηση που εξηγεί τα προφανή και ένα σενάριο που εξελίσσεται σαν Αρλεκιν. Αισθαντικό μόνο για τα ματιά, που μεθούν και ξεγελιούνται εύκολα.

Ιωάννα Παπαγεωργίου