Πιστός στη μανία που θέλει κάθε επιτυχημένη ταινία τρόμου των 70s να πέφτει στα νύχια του Χόλιγουντ και παρά το φημολογούμενα ελπιδοφόρο ντεμπούτο του «Family Portraits: A Trilogy Of America», ο Ντάγκλας Μπακ διασκευάζει ανέμπνευστα το ομώνυμο φιλμ που γύρισε ο Μπράιαν ντε Πάλμα το 1973. Κι αν το «Sisters» του Ντε Πάλμα, παρά την ακαταμάχητη, cult γοητεία του και τις πάμπολλες χιτσκοκικές και ψυχαναλυτικές αναφορές του, δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του, τι να πει κανείς για αυτό το περιττό (όπως και τα περισσότερα!) ριμέικ που πάσχει από όλα όσα δεν θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν μια καλή ταινία τρόμου: παντελή έλλειψη σασπένς και άνευρη σκηνοθεσία.
Η Κλόι Σεβινί σε έναν από τους χειρότερους ρόλους της καριέρας της υποδύεται μια δημοσιογράφο, η οποία πασχίζει να ξεσκεπάσει τις ανορθόδοξες μεθόδους του μυστηριώδους ψυχιάτρου Φιλίπ Λακάν (ΟΚ, το πιάσαμε το υπονοούμενο!) - Στίβεν Ρία. Ανάμεσα στις ανεξιχνίαστες υποθέσεις στις οποίες είχε αναμιχθεί ο συγκεκριμένος γιατρός είναι και εκείνη των σιαμαίων αδελφών Ανζελίκ και Αναμπέλ Τριστιάνα (Λου Ντουαγιόν, η λιγότερο τυχερή κόρη της Τζέιν Μπίρκιν και ετεροθαλής αδελφή της Σαρλότ). Η πρώτη διατελεί βοηθός του γιατρού, ενώ η δεύτερη μάλλον έχει κάποια ψυχολογικά μικροπροβηματάκια που την οδηγούν στο να σφαγιάζει αθώους άνδρες με βελόνες πλεξίματος. Επειδή δεν της πέτυχε η σταυροβελονιά φαντάζομαι...
Φυσικά τα φαινόμενα απατούν, όμως αυτό ουδόλως απασχολεί τελικά τους θεατές, καθώς η πραγματική απάτη βρίσκεται στο ότι ο Μπακ κατάφερε να μετατρέψει τις σκηνές ανθολογίας και σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ του -ομολογουμένως εξίσου απίθανου σεναριακά αλλά ατμοσφαιρικού- πρωτότυπου σε μια επίπεδη ταινία κατ’όνομα μονάχα τρόμου. Το μοναδικό αξιοπρόσεκτο γεγονός είναι ότι βρήκε το δρόμο για την μεγάλη οθόνη και δεν κατέληξε απευθείας στα ράφια των βίντεο κλαμπ όπως της άξιζε.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ
