O άλλοτε ανατρεπτικός Ολιβερ Στόουν τηλεμεταφέρεται από τις ταινίες καταγγελίας στο πλευρό του Αμερικανού προέδρου -γεγονός που θα εξέπλησσε περισσότερο χωρίς την αποτυχία του πρόσφατου Αλεξάνδρου του, την σύλληψή του για ναρκωτικά και τον καταναγκαστικό συντηρητισμό των σύγχρονων ΗΠΑ.

Οι Δίδυμοι Πύργοι, βλέπετε, μας λένε μια καλοσκηνοθετημένη ιστορία Αγιου Ανθρώπινου Ηρωισμού με σασπένς και φαινομενική προσπάθεια συγκράτησης. Κι όμως, συγχρόνως φροντίζουν να νιώσουμε στο στομάχι μας ότι η εκδίκηση επιβάλλεται, όπως εξάλλου το διευκρινίζει και ο ευγενής πεζοναύτης ήρωας στο φινάλε (μια μόνο εκδοχή της... υπόγειας προπαγανδιστικής διάθεσης των Πύργων).

Ωστόσο, η αγωνία και το πάθος της πλοκής κρύβουν και μια μεγάλη αμηχανία: τόσο σύντομα μετά τις 11/9, τα γεγονότα δημιουργούν μια παγιωμένη ατμόσφαιρα από την οποία αδυνατεί να ξεφύγει μια τέτοιου θέματος mainstream αμερικανική ταινία. Οι «απλοί άνθρωποι» παίρνουν ηρωικές διαστάσεις κι η «προσήλωση στο Μεγάλο Καλό» (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια) διαστάσεις ουρανοξύστη, καταπλακώνοντας το σενάριο κάτω από μια τσιμεντόπλακα ιστορικής αφασίας. Το ισοπεδωμένο μελόδραμα που απομένει παραπατάει για λίγο, ζαλισμένο μεταξύ των άγριων γεγονότων και της γλυκιάς μυθοπλασίας, πριν πέσει θεαματικά κι εξαφανιστεί στο κενό ανάμεσά τους.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ