Υπάρχουν ένα σωρό αφορμές για να μισήσεις τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, αν πραγματικά το θέλεις. Είναι πολύ όμορφος, διαολεμένα ταλαντούχος, σθεναρός ιδεαλιστής και μια χαρά παιδί. Αλλά γιατί να θέλεις να μισήσεις έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς στον κόσμο αυτή τη στιγμή;
Συνέντευξη στον Λουκά Κατσίκα

Γκαέλ, όπως...

Χούλιο Ζαπάτα στο Θέλω Και Τη Μαμά Σου: «Η πρώτη φορά όπου σκέφτηκα στα σοβαρά να γίνω επαγγελματίας ηθοποιός ήταν λίγο μετά την ολοκλήρωση αυτής της ταινίας. Αρχισα να απολαμβάνω το γεγονός ότι με κάθε χαρακτήρα που αναλάμβανα μπορούσα να μάθω και κάτι καινούργιο για τον εαυτό μου».

Αμάρο στο Πάθος Του Πατέρα Αμάρο: «Με τους αφορισμούς και τις φοβέρες της η Καθολική Εκκλησία ηγήθηκε της πιο αποτελεσματικής τελικά διαφήμισης που θα μπορούσε κανείς να ευχηθεί για το φιλμ».

Τσε Γκεβάρα στα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας: «Θα κατέτασσα τη συμμετοχή μου στο φιλμ σε εκείνες ακριβώς τις εμπειρίες που έχουν τη δύναμη να σε αλλάξουν ριζικά ως άνθρωπο».

Ζαχάρα στην Κακή Εκπαίδευση: «Ηταν η πρώτη φορά που υποδύθηκα χαρακτήρα με τον οποίο δεν έβρισκα το παραμικρό σημείο ταύτισης. Ισπανός τραβεστί σε μια μετα-φρανκική εποχή των τελών του 70 είναι κάτι με το οποίο δεν έχω κανένα κοινό. Ηταν μια ερμηνευτική πρόκληση, στα μισά της οποίας φοβήθηκα πολύ».

Ελβις στο The King: «Θέλω να μου δίνεται συχνά η ευκαιρία να εκθέτω τον εαυτό μου σε πράγματα που θεωρώ παράτολμα, ίσως και λίγο επικίνδυνα. Θεωρώ τον ρόλο μου στο φιλμ μια τέτοια ευκαιρία».

Σαντιάγκο στη Βαβέλ: «Κάθε άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του θα διαπράξει μια λάθος κίνηση που θα χρειαστεί να πληρώνει για το υπόλοιπο της ύπαρξής του. Αυτή είναι η ιστορία του χαρακτήρα μου».

Ο δρόμος προς τη Βαβέλ

Ο σεναριογράφος του The King Μάιλο Αντικα έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθεί για τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Τον ρόλο του Ελβις στο αμφιλεγόμενο δράμα του Τζέιμς Μαρς είχαν αρχικά προσεγγίσει αρκετοί γνωστοί Αμερικανοί ηθοποιοί, οι οποίοι όμως αποσύρονταν από το σχέδιο, προφασιζόμενοι «ηθικούς ενδοιασμούς» για το σενάριο. Στην ουσία φοβήθηκαν μήπως η αμφισημία του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα λειτουργούσε αρνητικά για την εικόνα τους. Οταν το σενάριο έφτασε στα χέρια του Μπερνάλ, ο νεαρός ήθελε τόσο τον ρόλο ώστε σχεδόν παρακαλούσε για να τον πάρει.

Το παράδειγμα είναι, νομίζω, γλαφυρότατο για την περίπτωση του θαυμάσιου αυτού Μεξικανού. Την ώρα που οι περισσότεροι ηθοποιοί της ηλικίας του μοιάζουν τρομερά απασχολημένοι με το να υιοθετούν τις πιο αυτάρεσκες μούτες για τον φακό κάποιου φωτογράφου, ο Μπερνάλ βρίσκεται μόνος σ' έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά. Ο δικός του κόσμος ενώνει το σινεμά, την πολιτική και την κοινωνική ευαισθησία. Στην ηλικία των 28, ο χαρισματικός νεαρός έχει καταφέρει να θεωρείται ένας από τους πιο υποσχόμενους ηθοποιούς στον πλανήτη. Κι αυτό το πέτυχε χωρίς να έχει ενδώσει ποτέ μέχρι τώρα στα καλέσματα του Χόλιγουντ, επιμένοντας σε απαιτητικές δημιουργίες και τολμηρούς ρόλους, που θα έκαναν τους περισσότερους αγγλόφωνους συναδέλφους του να τραπούν σε φυγή. Μέσα σε μια πενταετία πρόλαβε να υποδυθεί έναν ερωτευμένο ιερέα και έναν ακόρεστο σεξουαλικά νεαρό που ονειρεύεται το ιδανικό πήδημα, μια όμορφη τραβεστί, τον επικίνδυνο μπάσταρδο γιo ενός πάστορα και τον Τσε Γκεβάρα.

Για τις ανάγκες της Βαβέλ, καινούργιας ταινίας του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, ο Γκαέλ δέχεται φέτος να «λερώσει» το όμορφο παρουσιαστικό του. Υποδύεται έναν παρορμητικό Μεξικανό που θα στείλει μια γκουβερνάντα και δυο ανήλικα παιδιά στο πιο τρομακτικό ταξίδι που έκαναν ποτέ. «Είναι λίγο απλοϊκό να αποκαλέσει κανείς τον χαρακτήρα μου στο φιλμ κακό» πιστεύει ο ίδιος. «Από τη στιγμή που τον ανέλαβα, δεν προσπάθησα να τον κρίνω ή να ταυτιστώ μαζί του. Προσπάθησα να μπω στην συναισθηματική του κατάσταση. Να αντιδράσω όπως θα αντιδρούσε αυτός...».

Εχει τύχει να συναντήσω τον νεαρό ηθοποιό τρεις φορές μέσα σε τρία συνεχόμενα χρόνια και τον βρίσκω αξιαγάπητο. Με κάθε νέα μας συνάντηση έβρισκα έναν ακόμη πιο φιλικό, ακόμη πιο ανεπιτήδευτο νεαρό. Ο Γκαέλ είναι ζεστός και φιλόξενος. Θα σε υποδεχτεί με μια θερμή χειραψία κι ένα χαμόγελο. Θα αστειευτεί για να σπάσει τον πάγο. Κι αν είσαι τυχερός, θα σε θυμηθεί και θα σε χαιρετίσει με μεγαλύτερο ενθουσιασμό, σαν να βρήκε ξαφνικά έναν γνώριμο άνθρωπο μέσα σε έναν ψυχρό όχλο δημοσιογράφων που τον κυνηγούν με ένα μαγνητοφωνάκι. «Είναι καλό να βλέπεις οικεία πρόσωπα σε τέτοιες περιπτώσεις» μου εξομολογείται. Ο Γκαέλ είναι πηγή ενέργειας. Κάθεσαι δίπλα του και νιώθεις να σε εμβολίζει με τη θετική αύρα του. Μιλάς μαζί του και σε βοηθά να αναθεωρήσεις τις πιο απαξιωτικές απόψεις που τυχόν έτρεφες για τη ράτσα των ηθοποιών. Το παράδειγμά του σε κάνει να διαπιστώσεις ότι μερικοί άνθρωποι εξακολουθούν να βρίσκονται σε αυτό τον χώρο όχι από ωφελιμιστική ανάγκη αλλά από αθεράπευτο ρομαντισμό. «Το να κάνεις σινεμά είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να ταξιδεύεις, να γνωρίζεις κόσμο και να κάνεις φίλους» μου λέει ο ίδιος. «Μου αρέσει πολύ κάτι τέτοιο, παρ όλο που θεωρώ τον εαυτό μου ένα αρκετά κλειστό άτομο». Η λέξη «καρδιοκατακτητής» έπρεπε να είχε επινοηθεί όχι για πλαστικές Μπάρμπι κούκλες όπως ο Μπραντ Πιτ, αλλά για ανθρώπους με αληθινή σάρκα και οστά, όπως αυτός.

Καλή εκπαίδευση

Την πρώτη του ερμηνευτική γεύση ο Γκαέλ την πήρε στα τρία του, όταν συμμετείχε σε μια θεατρική παράσταση που σκηνοθέτησε η ηθοποιός μητέρα του. «Οι γονείς μου, άνθρωποι του θεάτρου και οι δύο, με έκαναν σε πολύ νεαρή ηλικία, σε μια εποχή όπου βρίσκονταν στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής τους» θυμάται ο ίδιος. «Επειδή δεν υπήρχε κανείς να με προσέχει όταν εκείνοι βρίσκονταν σε κάποια παράσταση, αναγκάζονταν να με παίρνουν μαζί τους στη δουλειά και να με αφήνουν, συχνά, στα παρασκήνια του θεάτρου. Υπήρχαν στιγμές που όλα αυτά έμοιαζαν μαγικά στα αθώα μου μάτια, υπήρχαν όμως άλλες στις οποίες ευχόμουν να είχα τους φυσιολογικούς γονείς που είχαν οι συμμαθητές μου. Μια πιο συνηθισμένη οικογενειακή κατάσταση από την εικόνα δυο ανθρώπων που μεγαλώνουν το παιδί τους σε ένα θέατρο». Το αποφασιστικό βάφτισμα του πυρός στην ηθοποιία συνέβη για τον Μπερνάλ στην εφηβεία, όταν εμφανίσεις του σε τηλεοπτικές σειρές τον έκαναν αιφνίδια διάσημο στη χώρα του. Ακόμη και τότε, όμως, ισχυρίζεται ότι από το μυαλό του δεν είχε περάσει καθόλου το ενδεχόμενο να ακολουθήσει στα σοβαρά το επάγγελμα του ηθοποιού. «Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να κάνω την υποκριτική επάγγελμά μου. Εβλεπα την ηθοποιία ως ένα είδος παιχνιδιού. Μια διασκεδαστική απόδραση».

Que viva Mexico!

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ έχει καταχωρίσει στο βιογραφικό του 14 μεγάλου μήκους ταινίες, ανάμεσά τους το Χαμένες Αγάπες και το Θέλω Και Τη Μαμά Σου, δυο από τις δημοφιλέστερες εξαγωγές του μεξικανικού σινεμά. Το 2002 βοήθησε το πολυσυζητημένο Πάθος Του Πατέρα Αμάρο να γίνει η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της χώρας και να ξεσηκώσει σάλο στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας με την προκλητική θεματική του. Δυο χρόνια αργότερα, ο Γκαέλ φτάνει στις Κάννες πρωταγωνιστής του Πέδρο Αλμοδόβαρ στην Κακή Εκπαίδευση και του Βάλτερ Σάλες στα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας και γίνεται το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο του φεστιβάλ. Είναι η πιο αποφασιστική στιγμή της καριέρας του, εκείνη που τον κάνει γνωστό σε ολόκληρο πλέον τον κόσμο και πείθει το Χόλιγουντ να ενδιαφερθεί για τον γοητευτικό 28χρονο από την Γκουανταλαχάρα.

Εκείνος, όμως, δεν βιάζεται να γίνει διάσημος ούτε να μετοικήσει σε αμερικανικό έδαφος. «Αν υπάρχει ένα πράγμα που γνωρίζω με σιγουριά είναι πως δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψω το Μεξικό. Είναι η πατριδα μου. Μπορεί να με ρωτούν συνέχεια αν το επόμενο βήμα μου θα είναι το Χόλιγουντ ή πόσο καλή ευκαιρία θα ήταν για μένα το να μετακομίσω στο Λος Αντζελες, τους απαντώ όμως ότι δεν βρίσκω το νόημα. Γιατί να μετακομίσω; Για να με αναγνωρίζουν περισσότεροι άνθρωποι; Για να βγάλω πιο πολλά χρήματα; Για να αποκτήσω μεγαλύτερη φήμη; Αυτά είναι πράγματα που σε βάζουν σε μεγαλύτερους μπελάδες. Γιατί να τα επιθυμώ;». Οσοι αμφιβάλλουν για την αδυναμία που τρέφει ο ηθοποιός για την πατρίδα του, ας λάβουν υπόψη τους τα εξής: Μαζί με τον συμπρωταγωνιστή στο Θέλω Και Τη Μαμά Σου και φίλο του Ντιέγκο Λούνα ο Γκαέλ ίδρυσε πρόσφατα μια εταιρεία παραγωγής, που σκοπό της έχει να βοηθήσει τη χρηματοδότηση ταινιών του λατινοαμερικανικού σινεμά. Λίγους μήνες πριν, οι δυο φίλοι εγκαινίασαν ένα... περιπλανώμενο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, που ξεκίνησε από την πόλη του Μεξικό για να ταξιδέψει σε άλλες δεκαέξι τοποθεσίες της χώρας. Κοντά στη γενέτειρά του, ο Μπερνάλ τέλειωσε το καλοκαίρι τα γυρίσματα της πρώτης του σκηνοθετικής δουλειάς. Πρόκειται για ένα ταξικό δράμα με τίτλο Defecit. Και ύστερα από μια «εξαιρετική», όπως περιγράφει, συνεργασία με τον Μισέλ Γκοντρί στο Σε Είδα Στ Ονειρό Μου, ξανασυναντήθηκε στο Βαβέλ με τον συμπατριώτη σκηνοθέτη του Ινιάριτου, ο οποίος τον έκανε διάσημο χάρη στον ρόλο που του εμπιστεύτηκε στις Χαμένες Αγάπες. «Εκείνη η ταινία, βέβαια, ήταν ένα ωμό φιλμ, φτιαγμένο από ιδρώτα, αίμα και σωθικά» περιγράφει ο Μπερνάλ. «Το Βαβέλ είναι ένα σαφώς πιο μελετημένο στην τεχνική του φιλμ, που φανερώνει, όμως, έναν σπουδαίο δημιουργό».

Αυτό τον καιρό ο Μπερνάλ βιώνει την πιο έντονη επαγγελματικά περίοδο της ζωής του. Εχει συνειδητοποιήσει στο μεταξύ ότι «η ηθοποιία μπορεί μερικές φορές να γίνει το πιο τρομακτικό πράγμα. Το γεγονός ότι εκθέτεις τόσο μεγάλο μέρος των συναισθημάτων σου εκεί έξω, ενώ ο ίδιος μπορεί να είσαι ένας εντελώς εσωστρεφής άνθρωπος, σε απομυζεί εντελώς μερικές φορές. Μου αρέσει πολύ η ηρεμία, το να περνάω ώρες με τον εαυτό μου. Μου αρέσει η μοναξιά μου. Απλώς υποψιάζομαι ότι για τα επόμενα χρόνια θα χρειαστεί να την αποχωριστώ». Δεν θα μπορούσε να πέσει περισσότερο μέσα στις προβλέψεις του...