Στην Ιρλανδία του 1920 δυο αδέλφια πολεμούν για την ανεξαρτησία, αλλά οδηγούνται σε εμφύλια σύγκρουση.
Η πτώση του κομμουνισμού θύμισε ένα - δύο αυτονόητα πραγματάκια στους λιγότερο δογματικούς αριστερούς σαν τον Λόουτς: ότι η εξουσία πάντα διαφθείρει. Μια σειρά από μικρούς ή μεγαλύτερους συμβιβασμούς βαθμιαία καταλύει κάθε διαφορετική πρόθεση και φιμώνει κάθε διαφορετική φωνή. Κι όσο υπάρχει κάποιος στην κορυφή της πυραμίδας, φαίνεται, θα υπάρχει το αίμα κάποιων άλλων στη βάση της. Αυτό είναι το πρώτο μάθημα που η νέα ταινία του Λόουτς κουβαλάει σαν διαχρονική αξία μαζί της. Το δεύτερο είναι ότι μια επανάσταση ποτέ δεν φτάνει.
Οσο κι αν η αριστερά συνδέθηκε πια με έναν ευρύτερο κοινωνικό ανθρωπισμό, μέσα στον οποίο ο Λόουτς φτάνει αγγελικά στα 70 του χρόνια, τα μηνύματα πίσω από το ιστορικά ακριβές, αν και δραματουργικά συμβατικό Wind παραμένουν σαφώς απαισιόδοξα. Δεν υπάρχουν θρόνοι για επαναστάτες και μόνο μακριά από θέσεις εξουσίας μπορείς να παραμείνεις άσπιλος. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει θάνατο για τον χαρακτήρα - ιδέα του Κίλιαν Μέρφι σε έναν κόσμο ανταγωνισμού κι επιβολής, όπου το «πάτα επί πτωμάτων» είναι ο μόνος σίγουρος νόμος. Τον κόσμο μας.
Αυτό θα χρειαζόταν ένας ταπεινός σκηνοθέτης και συστηματικός ανθρωπιστής για να μας το θυμίσει, ακόμη και χωρίς να υπογράφει την καλύτερη δουλειά του. Κάποιος χωρίς τον αυτάρεσκο απομονωτισμό τόσων νεοτερών του, που να δείξει το φεγγάρι και να μην κοιτούν όλοι το δάχτυλο. Κάποιος σαν τον Λόουτς. Και θα χρειαζόταν ένας ρομαντικός ποιητής για να επανεκτιμήσει τη σαιξπηρική εξίσωση βίας και εξουσίας στη διαχρονική νομοτέλειά της. Κάποιος σαν τον Γουόνγκ Καρ Βάι, που πρόσφερε στον βετεράνο Αγγλο ένα πολύτιμο κλαδάκι φοίνικα τον περασμένο Μάιο στις Κάννες, σοκάροντας, τελικά, μόνο τους ανυποψίαστους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ
