Υπάρχει «καιρός για να σπείρεις και καιρός για να θερίσεις» λέει το γνωμικό και θα προσθέταμε πως σίγουρα υπάρχει και καιρός για να χωρίσεις. Και φαίνεται ότι, όσο και αν ακούγεται κλισέ, στατιστικά είναι πάντα το καλοκαίρι. Τρεις εποχές λοιπόν, τρεις διαφορετικές θερμοκρασίες, εσωτερικές και εξωτερικές, από το χρονικό μιας προαναγγελθείσας σταδιακής επιδείνωσης του καιρού είναι τα εύστοχα Κλίματα του τίτλου.

Στο ξεκίνημα, τα καμένα καλοκαιρινά χρώματα του παραλιακού Κας πολιορκούν την αλήθεια του ζευγαριού που περιφέρεται μέσα στα σκόρπια αρχαία ερείπια σε μια απευθείας ανάλογη πορεία φθοράς. Το υγρό φθινόπωρο βρίσκει τον άνδρα στην αγκαλιά της πρώην ερωμένης του σε ένα μονοπλάνο ανθολογίας, μια σκηνή ερωτικού σαδισμού και επίδειξης ανδρικού, διάβαζε ανατολίτικου, machismo. Ο παγερός χειμώνας αφήνει τα πάντα ακίνητα και μετέωρα (;). Ολα αυτές οι κοινότοπες «κλιματολογικές» αλλαγές του ζευγαριού ξαναγεννιούνται μέσα από την αποστασιοποιημένη ματιά ενός μινιμαλιστή δημιουργού που σκηνοθετεί χώρους, φωτισμούς, ελλείψεις, τοπία και λεπτομέρειες, ένα σινεμά -το χουμε ξαναπεί- στα ορατά χνάρια του πάντα μοντέρνου Αντονιόνι.

Μόνο που ο Τσεϊλάν προτιμά να στοχάζεται για άλλη μια φορά αρσενικούς χαρακτήρες διανοούμενων, χαμένων σε αδιέξοδες ομφαλοσκοπήσεις, ολότελα ανίκανων να επικοινωνήσουν με τις γυναίκες. Και μάλιστα, μιλώντας μας σχεδόν σε πρώτο πρόσωπο προτείνει χωρίς ενδοιασμούς, όπως και στο Μακριά, στη θέση του πρωταγωνιστή το κινηματογραφικό alter ego του, εδώ μάλιστα ερμηνευμένο από τον ίδιο και έχοντας απέναντί του την ίδια τη γυναίκα του. Ενα αυτο-αναφορικό παιχνίδι που ακροβατεί στην κόψη του ναρκισσισμού για να διασωθεί ευτυχώς πάντα χάρη σε μια σπάνια αίσθηση αυτοσαρκασμού, σε μια λυτρωτική, υποθέτουμε, αυτο-υπονόμευση. Ενας Αντονιόνι με... οθωμανικό χιούμορ λοιπόν; Γιατί όχι.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ