Πραγματοποιώντας ελεύθερη πτώση σε ένα οπτικοακουστικό πανδαιμόνιο - του οποίου το θέμα μοιάζει με αυτο-αναφορά στην προηγούμενη ταινία του Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού - ο Μισέλ Γκοντρί μένει από καύσιμα εξαιτίας... της απουσίας του απρόβλεπτου σεναριογράφου της Λιακάδας Τσάρλι Κάουφμαν.

Τι σημαίνει αυτό; Απλά ότι η πολυετής πείρα του Γκοντρί στον χώρο του βιντεοκλίπ του παρέχει την τόλμη να μετατρέψει σε εικόνα ακόμα και το «κλειδωμένο» δωμάτιο του υποσυνειδήτου, παίζοντας με τα ερεθίσματα της καθημερινότητας και τη χαοτική επεξεργασία τους. Τα μάτια μετατρέπονται σε «διάφανες αυλαίες» ή και... κάμερες, καθώς ο Στεφάν σκηνοθετεί εν αγνοία του την ονειρική πραγματικότητα σαν ένα υποκατάστατο, αντίστοιχο τελικά του ίδιου του σινεμά. Οσο για το ειδύλλιο των δύο ηρώων, ο συνδυασμός ευρωπαϊκού ρομαντισμού και αισθητικής α λα MTV τους μετατρέπει σε φιγούρες θαρρείς βγαλμένες από τα κόμικς κι όμως τόσο ανθρώπινες και απτές.

Από την άλλη, η εμφανής ανεπάρκεια της σεναριακής δομής αφήνει το συσχετισμό μεταξύ των ονείρων και των «boy meets girl» στοιχείων ανολοκλήρωτο.

Μένοντας λοιπόν μετέωροι ανάμεσα στις ονειροπολήσεις ενός ντροπαλού νέου, τη φαρσική δυναμική του ευρήματος και κάποιες μεγαλεπήβολες προθέσεις που δεν καταφέρνουν ποτέ να πραγματοποιηθούν ολοκληρωτικά, παρακολουθούμε το Σε Είδα Στ Ονειρό Μου με ένα μόνιμο χαμόγελο αλλά και ένα «κρίμα» ως κατακλείδα, κρατώντας μόνο επιμέρους εικαστικές εξάρσεις, μερικούς σπαρταριστούς διάλογοι και τον 28χρονο ονόματι Μπερνάλ.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ