Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας άνδρας που επιστρέφει μετά από χρόνια στη γενέτειρά του και μια γυναίκα που μοιάζει να μην έφυγε ποτέ από εκεί; Η μυθολογία της ελληνικής επαρχίας φαίνεται ότι ταλανίζει πολλούς Ελληνες δημιουργούς, εκείνο όμως που ενδιαφέρει περισσότερο τη Μασκλαβάνου είναι ο αντίκτυπός της σε προσωπικό επίπεδο. Εκεί που η ταινία της ξεχωρίζει είναι στην ενεργοποίηση της χημείας ανάμεσα στους δύο ήρωες: αν και ολότελα διαφορετικοί, η παρουσία του ενός αφυπνίζει στον άλλον τον καλύτερό του εαυτό.

Η Μασκλαβάνου (Κι Αύριο Μέρα Είναι) χτίζει τη σύντομη αυτή συνάντηση μέσα από προσεκτικές λεπτομέρειες: οι σιωπές, το βλέμμα της Μαρίας Κεχαγιόγλου, καθώς περιμένει ανυπόμονα να μοιραστεί ένα τσιγάρο, είναι πολύ πιο εύγλωττα από τους διαλόγους, που δίνουν κάποιες φορές την εντύπωση πως στο χαρτί πρέπει να έμοιαζαν πειστικότεροι απ ό,τι ηχούν στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτό όμως που έχει σημασία εν τέλει είναι ότι, παλεύοντας για άλλη μια φορά με τις αντιξοότητες μιας ανεξάρτητης παραγωγής και παρά τις επί μέρους ατέλειες, παραδίδει μια «μικρή» ταινία συναισθηματικά συνεπή. Οταν τελικά ξεστομίζεται η φράση του τίτλου, γνωρίζουμε ότι είναι μια υπόσχεση που δίνεται για να κρατηθεί.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ