Το Αυστηρώς Ακατάλληλο ξεκινά με τα φολκλόρ μαθήματα βαλκανικών ερωτικών παραδόσεων, μπαίνει στο κυρίως πιάτο με μια ειρωνική πρόβα και αναπαράσταση τσόντας και κορυφώνει με την προβοκατόρικη ναυτία - σήμα κατατεθέν ενός συνήθους υπόπτου. Σύμφωνοι, παρωχημένα τα διλήμματα «τέχνη ή πορνογραφία» και ο φόβος της «πρόκλησης για τη πρόκληση», αρκεί να το αποδείκνυαν και οι σκηνοθέτες αυτής της προσπάθειας. Διότι δεν είναι δυνατό να εκλάβουμε ως σοβαρό σχόλιο πάνω στη βιομηχανοποίηση του σώματος την ερωτική αναμέτρηση ενός άντρα με έναν... φαλλικό βενζινοκινητήρα ή ως αντανάκλαση μιας ηλιθιότητας αμερικάνικου τύπου το πικάντικο υλικό του Λάρι Κλαρκ. Χάνοντας στην αναμέτρηση με τη γραφικότητα και την καλλιτεχνική... αυτοϊκανοποίηση, το Αυστηρώς Ακατάλληλο καταλήγει να χαρακτηρίζεται από τον τίτλο του κομματιού του Γκασπάρ Νοέ: we fuck alone.

Κ.Σ.