Ενας μαθητής αυτοκτονεί στις τουαλέτες ενός σχολείου. Δεν τον βλέπουμε, παρακολουθούμε όμως μέσα από φλασμπάκ τα πορτρέτα έξι μαθητών, ικανών να φτάσουν στα άκρα...

Ο Ελέφαντας του Γκας Βαν Σαντ δήλωνε μεταφορικά το τεράστιο πρόβλημα που στέκει μπροστά στα μάτια σου, αλλά αρνείσαι να δεις, να αντιμετωπίσεις. Ο Μουράλι Κ. Ταλούρι, Αυστραλός, ετών μόλις 22, συνεπώς χρονικά και χωρικά πιο κοντά στο εν λόγω περιβάλλον απ ότι ο πενηντάρης Βαν Σαντ, παίρνει τον Ελέφαντα και τον κάνει κήπο ζωολογικό, με τους ίδιους ακριβώς όρους (μακρά μονόπλανα με κάμερα στο χέρι, διασταυρούμενα στιγμιότυπα από το σχολικό πρωινό που θα ξαναδούμε από διαφορετικές οπτικές γωνίες), συν αποσπάσματα από συνεντεύξεις των έξι πιθανών αυτοχείρων, μαρτυρίες στην κάμερα. Δεν είναι ένα το πρόβλημα, είναι πολλά, και ξεκινούν από τα πιο συνηθισμένα - ανασφάλεια, δυσπροσαρμογή, ερωτική απογοήτευση - για να διογκωθούν στα πιο σκοτεινά - εγκυμοσύνη, αιμομιξία, ομοφοβία, βουλιμία... Και καθώς ξετυλίγονται μεθοδικά, αυξάνονται ανάλογα και οι εντάσεις, αυτές που προσδίδουν στο δράμα το χαρακτήρα ενός θρίλερ «αστυνομικού μυστηρίου». Ποιος, λοιπόν, από τους έξι κατέληξε με σχισμένες τις φλέβες στο πάτωμα της τουαλέτας; Εννοείται πως ελάχιστη σημασία έχει, σ' ένα φιλμ που αποκλείει τις διακρίσεις στην ευάλωτη, μπερδεμένη εφηβική ψυχή. Είναι αποτελεσματικό το κόλπο του πιτσιρικά σκηνοθέτη να μπάσει στην προβληματική του ακόμη και τον πιο αποστασιοποιημένο θεατή, στο πλαίσιο μιας γραφής πιο φορτωμένης ίσως και συναισθηματικής απ ότι του Ελέφαντα, αλλά ταυτόχρονα πιο παθιασμένα αυθεντικής.

ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ