Ενα σαφέστατο πρόβλημα που φανερώνουν οι σημερινές αμερικανικές ταινίες στην πλειοψηφία τους είναι το ότι δείχνουν να μην εμπιστεύονται ιδιαίτερα το κοινό τους. Θεωρούν δεδομένο ότι για να καταλάβει οτιδήποτε πλέον ο θεατής χρειάζεται να του το ερμηνεύσουν εξονυχιστικά. Κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει και με την καινούργια ταινία του ταλαντούχου Φιλντ (Μυστικά Της Κρεβατοκάμαρας). Ακόμη και οι πιο λεπτές αποχρώσεις πίσω από τις συμπεριφορές των ηρώων μοιάζει επιβεβλημένο να εξηγηθούν μέσα από σκηνές που απλουστεύουν τα νοήματα για εμάς. Οπως εκείνη που έχει στηθεί για να μας καταστήσει παραπάνω από σαφές ότι η άπιστη Σάρα λειτουργεί στο κατασταλτικό, πουριτανικό σκηνικό των προαστίων ως μια μοντέρνα Μαντάμ Μποβαρί - ή η συζητήσιμης αποτελεσματικότητας επιλογή του φιλμ να εμπιστευτεί μέρος του συναισθηματικού εσωτερικού των ηρώων στις στεγνές παρατηρήσεις ενός αόρατου αφηγητή, που επεμβαίνει σε τακτά διαστήματα για να μας πει πώς ακριβώς νιώθουν και τι πρέπει να σκέφτονται.

Το συγκεκριμένο εύρημα μοιάζει θεωρητικά ενδιαφέρον, ταυτόχρονα όμως εξασκεί μια τακτική αποστασιοποίησης που βεβαιώνει ότι οι άνθρωποι τους οποίους παρακολουθούμε δεν είναι προβολές αληθινής ζωής αλλά αποκυήματα λογοτεχνικής φαντασίας, παράγωγα μιας ηθικής παραβολής πάνω στους άγραφους νόμους της προαστιακής αποξένωσης. Και κάπου εδώ βρίσκεται το βασικό ελάττωμα αυτού του σποραδικά εξαιρετικού φιλμ. Παρ όλη την έμπνευση και την επιδεξιότητα που επιδεικνύει σχολαστικά σε κάθε πλάνο του, ο Φιλντ μοιάζει να υπηρετεί μηχανικά μια φόρμουλα ταινίας περισσότερο από μια πραγματική ταινία, διαλέγοντας παράλληλα να τηρήσει αισθητές αποστάσεις από τους πρωταγωνιστές του. Σπουδή πάνω στην ενήλικη συμπεριφορά, την ουτοπία της υπαρκτής ευτυχίας, την ψευδαίσθηση της ασφάλειας σε έναν πολιτισμένο κόσμο όταν το στοιχείο του βίαιου απροσδόκητου καιροφυλακτεί συνεχώς, το φιλμ μεταχειρίζεται σφοδρά πάθη και φορτισμένες ψυχολογικά καταστάσεις, το κάνει όμως σαν να συντάσσει μια ψυχρή, ανθρωπολογική μελέτη. Θύτες, θύματα, αθώοι και ένοχοι του δράματος γίνονται προσθήκες ενός ζωολογικού κήπου φτιαγμένου από ανθρώπινα εκθέματα. Πληρώνεις εισιτήριο και τα βλέπεις να ερωτοτροπούν, να υποκρίνονται, να ελπίζουν, να προδίδονται. Είναι το πιο συναρπαστικό θέαμα στον κόσμο...

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ