Ο Φρανσουά Οζόν, πάλαι ποτέ «τρομερό παιδί» του γαλλικού σινεμά, δεν κάνει ποτέ την ίδια ταινία. Από exploitation δράματα μέχρι φιλμ νουάρ, κι από μιούζικαλ μέχρι ερωτικά memento, πάντα ο στόχος του είναι να πειραματιστεί με έναν καινούργιο τρόπο αφήγησης. Με μία νέα, άγνωστή του φόρμα. Η αναγκαιότητα της ιστορίας του, όμως, παραμένει ο στιβαρός άξονας. Πάντα κάτι άλλο ελλοχεύει κάτω από στρώσεις επιτηδευμένης κινηματογραφικής επιδερμίδας. Κάτι που ο κάθε θεατής πρέπει να ανακαλύψει από μόνος του, ξεφλουδίζοντας το περιτύλιγμα.

Αναμφισβήτητα, ο «Ρίκι» αποτελεί την πιο εκκεντρική απόδειξη των πειραματικών του προθέσεων. Συνδυάζοντας μία ιδέα που προέκυψε από ολιγοσέλιδο διήγημα της Ροζ Τρεμάν με στοιχεία κοινωνικού νεορεαλισμού, ευρήματα μαγικού ρεαλισμού, ειδικά εφέ, αλλά και τόνους off-beat κωμωδίας ο Οζόν τολμά να γεννήσει το πιο σουρεαλιστικό μωρό της κινηματογραφικής ιστορίας.

Ενα μωρό-σύμβολο. Ενα μωρό-προϊόν ενός μεγάλου έρωτα, που όταν όμως πέσει στη ρουτίνα της καθημερινότητας... κάνει φτερά. Τι συμβαίνει στα ζευγάρια όταν ο έρωτας... φεύγει από το παράθυρο; Η γυναίκα αισθάνεται απόρριψη, κατηγορεί τον άντρα, ο άντρας αισθάνεται πίεση, εξαφανίζεται. Ενας φαύλος κύκλος που θα σπάσει μόνο αν ο σύγχρονος άνθρωπος σταματήσει να προσμένει το θαύμα του φτερωτού θεού να επιστρέψει από τους ουρανούς και κάνει ο ίδιος μια νέα αρχή.

Είναι στα μάτια και στις αποσκευές του κάθε θεατή να χαρακτηρίσει το καινούργιο φιλμικό μωρό του Οζόν χαριτωμένο εύρημα ή να το απορρίψει ως... σκηνοθετική τερατογένεση. Τολμηρό στις υπερρεαλιστικές του ακρότητες, μπουσουλάει σε τεντωμένο σκοινί: arthouse πείραμα, ή σκέτη... μπαλαφάρα;


ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ