Ξεχάστε το αριστουργηματικό βωβό πρώτο εικοσάλεπτο του «WALL-E». Η καινούργια συνεισφορά της Pixar στη συλλογή σκηνών ανθολογίας του κινηματογράφου είναι κάτι περισσότερο από εμπνευσμένη, κάτι πιο ισχυρό από συγκινητική, κάτι πιο ρηξικέλευθο από ενήλικη. Σαν ιδανική εισαγωγή σε οτιδήποτε άλλο εκτός από ταινία κινουμένων σχεδίων, η αφοπλιστική δεκάλεπτη αφήγηση της ζωής ενός ζευγαριού από τη μέρα της συνάντησης του μέχρι την ημέρα του θανάτου της συζύγου, συνοψίζει τις περισσότερες από τις αρετές της καινούργιας δημιουργίας του Πιτ Ντόκτερ, σκηνοθέτη του «Μπαμπούλας Α.Ε.» και συνσεναριογράφου του «WALL-E».
Σε μια στιγμή σπάνιας κινηματογραφικής ευστοχίας, το «Ψηλά Στον Ουρανό» προτείνει θαρραλέα την αντίθεση ανάμεσα στο πολύχρωμο και αεικίνητο σύμπαν ενός καρτούν και στη ρεαλιστικότητα των χαρακτήρων του. Και το κάνει με τις ιδανικές δόσεις παιδικότητας, ποίησης και περιπέτειας που αναλογούν σε ένα μοντέρνο παραμύθι που φιλοδοξεί να μιλήσει χωρίς περιστροφές για την απώλεια και τις χαμένες ευκαιρίες. Η διαδρομή του ηλικιωμένου Καρλ (ενός ήρωα που δύσκολα θα επέλεγε το νεο-κρατούμενο Χόλιγουντ για μια δική του live action ταινία) μέχρι τους καταρράχτες της Βενεζουέλας δεν είναι παρά ένα συναρπαστικό roller coaster επιστροφής στην αθωότητα. Και σαν τέτοιο θα βρει συνοδοιπόρους έναν καλόκαρδο πρόσκοπο, ένα εξωτικό πουλί και έναν σκύλο που μιλάει, τρεις ακόμη outsiders αυτού του κόσμου που αναζητούν μια «οικογένεια».
Είναι ειρωνικό πως το «Ψηλά Στον Ουρανό» είναι η πρώτη ταινία της Pixar, προορισμένη να προβληθεί σε 3D. Οχι μόνο γιατί διαθέτει από τη φύση του περισσότερο βάθος από οποιαδήποτε τεχνολογική καινοτομία αλλά κυρίως γιατί λίγο πριν το σπαρακτικό φινάλε νιώθεις πως έχεις βρεθεί ήδη σε μια καινούργια θαυμαστή χώρα όπου οι τρεις διαστάσεις είναι απλά λίγες...
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
