Μπορούσαμε με ευκολία να διακρίνουμε το πόσο δεσμευμένος είχε αρχίσει να αισθάνεται ο Σαμ Ράιμι στο μπλοκμπάστερ σύμπαν του Σπάιντερμαν. Οι b-movie πινελιές του στο έξοχο δεύτερο μέρος είχαν ως αποτέλεσμα έναν ιδανικό συνδυασμό γυαλισμένης παλπ μυθοπλασίας, όμως στο "Spiderman 3" ήταν πια σαφές πως ο Ράιμι των "Evil Dead" ένιωθε φυλακισμένος.


Το "Μέχρι την Κόλαση" είναι μια υγιής αντίδραση, μια επιστροφή του σκηνοθέτη στις ρίζες του. Μια απολαυστικά άμυαλη ιστορία με κατάρες, εκδίκηση, ουρλιαχτά (γέλιου), γαργαλιστική φτήνια και μανιακό μοντάζ, ένα αληθινό επεισόδιο από τις "Ιστορίες από την Κρύπτη" που ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη. Δεν υπάρχει ευκαιρία για τίναγμα και αηδία που να αφήνει ο Ράιμι να πάει χαμένη, δεν υπάρχει αντικείμενο που δε μετατρέπεται σε φονικό όργανο της κολάσεως, από τσίχλες μέχρι μαντήλια. Και μάλιστα αν υπάρχει κάτι που κρατάει πίσω την ταινία είναι ο υπερβολικός ζήλος του σκηνοθέτη να γεννήσει τρόμο από κάθε εφιάλτη της πρωταγωνίστριας, από κάθε σκοτεινή γωνία, από κάθε τι που βρίσκεται στο κάδρο.


Τα διαρκή τινάγματα αφαιρούν κάτι από την συνολική αποτελεσματικότητα του φιλμ και ίσως να είχαμε μια μετριότητα στα χέρια μας αν στον κεντρικό ρόλο δε βρισκόταν μια Αλισον Λόμαν που ξέρει πότε να είναι θύμα, πότε αδίστακτη και πότε αφηνιασμένη ηρωίδα, μην ξεπέφτοντας ποτέ στο επίπεδο τυπικής πρωταγωνίστριας slasher ταινίας. "Evil Dead 2" δεν είναι (στα χαρτιά μου, ο ιδανικός συνδυασμός απενοχοποιημένης σαχλαμάρας και ξέφρενου τρόμου), αλλά σε μια εποχή που το είδος έχει εκφυλιστεί αντικαθιστώντας τις κραυγές και τα τινάγματα με τακτικές σοκ και σαδισμού, η "Κόλαση" μας θυμίζει τι σημαίνει να διασκεδάζεις ουρλιάζοντας.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ