Από την εποχή που ο Μάρλον Μπράντο και η Μαρία Σνάιντερ κλείνονταν στους τέσσερις τοίχους ενός διαμερίσματος για να ανταλλάξουν σωματικά υγρά, μουγκρίσματα, βία, τρυφερότητα και βούτυρο μέχρι τελικής πτώσης και η Πολίν Κέιλ έγραφε «ο Μπερτολούτσι και ο Μπράντο άλλαξαν το πρόσωπο μιας τέχνης», ο χρόνος κύλησε αδίστακτα. Με το σινεμά να μας έχει αφηγηθεί πορνογραφικές σχέσεις σε παραλλαγές για όλα τα γούστα, φιλμάροντας αληθινές διεισδύσεις και περίτεχνες παρτούζες, κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα έχουν δει «όλα».

Να με συγχωρήσετε, αλλά απέναντι σε αυτό τον χορτασμένο κυνισμό βρίσκω πως το «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» κρατά έναν σκοτεινό πυρήνα που παραμένει απροσπέλαστος. Είναι εκεί που οι παραμορφωμένες φιγούρες του Μπέικον στοιχειώνουν τους τίτλους αρχής της ταινίας και τα πλάνα του Βιτόριο Στοράρο αποφλοιώνουν την ατμόσφαιρα από το αισθησιακό στοιχείο. Είναι εκεί που ο Μπράντο αγγίζει μια από τις κορυφαίες ερμηνευτικές του στιγμές μονολογώντας στη νεκρή του γυναίκα. Είναι εκεί που η περιρρέουσα θανατίλα ποτίζει τους τοίχους, τσακίζοντας τον ανδρισμό ενός ηθοποιού και τη φαντασίωση ενός σκηνοθέτη. Σε αυτό τον πυρήνα ελάχιστες ταινίες έχουν πλησιάσει έκτοτε, γι αυτό και το «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» πονάει ακόμα.

Κωνσταντίνος Σαμαράς