Φέρτε στο μυαλό σας τις πιο άνευρες, ανεγκέφαλες και βαρετές χολιγουντιανές παραγωγές που έχετε δει στη ζωή σας. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα στον κινηματογράφο χειρότερο από αυτές, και είναι οι ταινίες που έχουν για ήρωες τους δημιουργούς τους. Ο Κέβιν Σπέισι επαναλαμβάνει αυτή την ίδια ερμηνεία που νομίζω πια πως έχει καταλάβει την ίδια του την ύπαρξη μετά το "American Beauty", μουρμουρώντας με σοφιστικέ παραίτηση το δρόμο του μέσα από αυτή τη μουντή ταινία-μωσαϊκό, όρος που το χόλιγουντ μάλλον τελικά έχει παρεξηγήσει για "ταινία ανεξήγητων συμπτώσεων και γελοίων δραματουργικών αποφάσεων που συγχωρούνται επειδή κανένας χαρακτήρας δεν εμφανίζεται για πάνω από 20 λεπτά".


Το Shrink είναι το χείριστο δείγμα δημιουργίας από ανθρώπους που έχουν μάθει να ζουν και να αισθάνονται μέσα από τον απατηλό κόσμο της μεγάλης οθόνης και τον έχουν παρεξηγήσει για πραγματική ζωή, προβάλοντας την λανθασμένη αίσθηση σημαντικότητας που έχουν για τους εαυτούς τους πάνω στον Απλό Λαό (που, φυσικά, καταλαβαίνει τελικά το Μεγάλο και Ευγενές όραμά τους), αθωώνοντάς τους έτσι για τα πάντα. Η εγκληματική σοβαροφάνεια φτάνει στα άκρα χάρη σε ένα συνδυασμό εσωτερικολυρικής μουσικής και οριακά εκτός focus κουνημένων νυχτερινών δήθεν ποιητικών κάδρων, που σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αναδεικνύουν συναίσθημα και ονειρισμό ακόμα και από τα πλέον πεζά πλάνα, αλλά εδώ απλώς εντείνουν την λάθος υπολογισμένη αίσθηση σημαντικότητας που έχει το φιλμ για τον εαυτό του.


Βασικά το όλο εγχείρημα μοιάζει με κάτι που θα προέκυπτε αν ο πιο ατάλαντος μαθητής του Ρόμπερτ Όλτμαν συναντούσε τον πιο ατάλαντο μαθητή του Μάικλ Μαν, κανείς εκ των δύο δεν είχε συναίσθηση της μηδενικής κατανόησης των όσων διδάχθηκαν, και μαζί ξεκινούσαν να κάνουν μια ταινία για τους εαυτούς τους που θα έλεγε τις μεγαλύτερες αλήθειες του κόσμου. (Όχι βεβαίως επειδή βουτά βαθιά και ανακαλύπτει, αλλά επειδή οι δημιουργοί είναι σημαντικότεροι από τον υπόλοιπο κόσμο, κατάλαβες;)


Το πατροναριστικό αποτέλεσμα, ιδιαίτερα στο τελευταίο εικοσάλεπτο των βιαστικών 'πιάσε σκούπα και σήκωσε το χαλί κορυφώσεων, είναι πιο ψεύτικο κι από τις γροθιές που αντάλασσαν ο Όπτιμους Πράιμ με τον Μέγκατρον. Τουλάχιστον εκείνοι δεν πίστευαν πως είναι αληθινοί.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ