Ξεχάστε την πλουμιστή και χαρούμενη εικόνα της Βαρκελώνης που μάλλον φιγουράρει στην άκρη του μυαλού σας. Στο ?25 Καράτια? οι αρχιτεκτονικές αλχημείες του Γκαουντί αντικαθίστανται από υποχθόνια στενά, εγκαταλειμμένα εργοστάσια και σκοτεινές γωνίες όπου βασιλεύει η διαφθορά.

Η Κέι είναι ένα κορίτσι κοντά στην ενηλικίωση που ζει με τον κακομοίρη απατεώνα πατέρα της και εξασκεί κάθε είδους παρανομία. Όταν την συλλαμβάνουν εμφανίζεται ο Άμπελ, που βγάζει το ψωμί του εκβιάζοντας ανθρώπους που χρωστούν, και καταφέρνει να την απελευθερώσει. Εκτός απ’ το παράνομο παρόν, ο Άμπελ κουβαλάει και τις οδυνηρές αναμνήσεις του θανάτου της συζύγου του γεγονός που τον αποξενώνει απ’ τον μικρό του γιο. Η σχέση που ξεκινάει μεταξύ τους βασίζεται κυρίως στην κοινή τους δίψα να αλλάξουν το παρόν τους και τις συμβάσεις που το καταδυναστεύουν.

Παράλληλα με το ιδιαίτερο λαβ στόρι, το φιλμ ακολουθεί και τις δύο διαφορετικές ιστορίες των πρωταγωνιστών που κινούνται στον άξονα της αστυνομικής περιπέτειας. Οι ανοιχτοί λογαριασμοί του Άμπελ με τον εργοδότη του και το σχέδιο που έχουν καταστρώσει η Κέι με τον πατέρα της βρίσκουν το ζευγάρι των κακοποιών να ενώνει τις δυνάμεις του μετατρέποντάς τους οριακά σε Καταλανούς Μπόνι & Κλάιντ. Εκεί ακριβώς εντοπίζεται η βασική αδυναμία της ταινίας καθώς σεναριακά αλλά και σκηνοθετικά βαδίζει σε αδικαιολόγητα χολιγουντιανά μονοπάτια που δεν συνάδουν με το ύφος του φιλμ αλλά ούτε και με την βαλτώδη ατμόσφαιρά του. Η ρεαλιστική προσέγγιση που εφαρμόζει η γραφή του σκηνοθέτη στο ?25 Καράτια? της πρώτης ώρας μαγνητίζει το ενδιαφέρον το οποίο όμως απομαγνητίζεται με το πρόχειρα φτιαγμένο τελευταίο 20λεπτο και σκάει στο έδαφος με κρότο.

Κωστής Θεοδοσόπουλος