Στα 29 του χρόνια ο Ελληνο-Κολομβιανός σκηνοθέτης Σπύρος Σταθουλόπουλος κατάφερε να στρέψει το διεθνές κινηματογραφικό ενδιαφέρον πάνω του με ένα μονοπλάνο, 85 συνταρακτικών λεπτών. Η ιστορίας μιας «παγιδευμένης» με εκρηκτικά γυναίκας ταξίδεψε στο περσινό Φεστιβάλ των Καννών κερδίζοντας το Βραβείο της πόλης της Ρώμης και μάζεψε τέσσερα βραβεία από το περασμένο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Ο Σπύρος Σταθουλόπουλος μιλάει στον Μανώλη Κρανάκη για το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, με αφορμή την κυκλοφορία του «PVC-1» στις αίθουσες, από την Filmtrade.
Πως ακριβώς ξεκίνησε η ιδέα για το «PVC-1»;
Όταν είδα την εικόνα της αληθινής γυναίκας με τη βόμβα στο λαιμό, νευρίασα τόσο πολύ με τους τρομοκράτες και με το πόσο ευάλωτη είναι η ζωή μας, που θέλησα να τα εκφράσω όλα αυτά με μια ταινία που θα είχε το συγκεκριμένο θέμα.
Ποια ήταν ακριβώς η διαδικασία γυρίσματος για να πετύχεις το μονοπλάνο και ποιο ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που αντιμετώπισες κατά την διάρκεια της παραγωγής της ταινίας;
Για να αντέξω το βάρος του steadycam έκανα τρεις μήνες σωματική προπόνηση, από τρεις ώρες την ημέρα. Έπρεπε να μάθω να περπατάω αθόρυβα, περπατώντας με πίσω βήματα μέσα στις όχθες ποταμών, στη ζούγκλα και γενικότερα σε δύσβατα μέρη. Όλα αυτά χωρίς να κάνω ούτε ένα λάθος για ενενήντα ολόκληρα λεπτά. Για τέσσερις μέρες έκανα δοκιμαστικά γυρίσματα σε πραγματικό χρόνο και συνθήκες. Έπρεπε οπωσδήποτε να αρχίσω στις 11 το πρωί, για να προλάβω τον ήλιο και για να μην φαίνεται η σκιά μου στο κάδρο. Η κάμερα ήταν σαν τον Βουκεφάλα και εγώ προσπαθούσα σαν τον Μέγα Αλέξανδρο, να μην αφήσω τον Βουκεφάλα να δει την σκιά μου για ενενήντα λεπτά. Επειδή, γύρισα την ταινία με κασέτα και η διάρκεια της ήταν 83 λεπτά, έπρεπε να συμπέσει το τελευταίο κάδρο της ταινίας με το τέλος της κασέτας, αλλιώς κινδύνευα να τελειώσει η εγγραφή πριν ολοκληρωθεί η ιστορία ή το αντίστροφο.
Τι ακριβώς ήθελες να πεις με αυτήν την ταινία; Να μιλήσεις για την σύγχρονη τρομοκρατία;
Όχι τόσο για τη σύγχρονη τρομοκρατία, αλλά για την ιδέα ότι ο χρόνος είναι ένα πειθαρχημένο τσεκούρι που δεν συγχωρεί κανέναν. Το κολάρο-βόμβα είναι σαν το θεό Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του. Η γυναίκα στο «PVC-1» είναι ένα παράδειγμα για το πώς το τσεκούρι του χρόνου την αποκεφάλισε, «ξεκολλώντας» την πολύ εύκολα από το δέντρο της Ζωής. Περίπου το 60% της ιστορίας είναι αληθινή. Το υπόλοιπο 40% είναι μια ελεύθερη μεταφορά. Ήθελα να επικοινωνήσω με την οικογένεια της γυναίκας, αλλά δυστυχώς δεν ήθελαν να μιλήσουν με κανέναν γι’αυτό. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που χρησιμοποίησα το μονοπλάνο. Καταρχάς, η ταινία είναι σχετική με το χρόνο, ο οποίος δεν μπορεί να αλλοιωθεί ή να μετακινηθεί στο μέλλον ή στο παρελθόν. Γιατί τότε να πιστεύω ότι είμαι Θεός και ότι μπορώ να κόβω και να οργανώνω το χρόνο όπως εγώ θέλω; Κατά δεύτερον, με αυτόν τον τρόπο, οι ηθοποιοί κάνουν πιο αληθινή δουλειά. Εάν βάλεις, έναν ηθοποιό να τρέχει για 10 λεπτά και εσύ τραβάς καθ’όλη αυτή τη διάρκεια, ο ηθοποιός δεν χρειάζεται να υποκρίνεται ότι είναι κουρασμένος, αφού αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα. Τέλος, για να προκύψει μια ταινία που θα ξεχωρίζει και η ιστορία αυτής της καημένης γυναίκας να μην ξεχαστεί ποτέ.
Πως νιώθεις τώρα που η ταινία απέσπασε καλές κριτικές και το θαυμασμό του κοινού;
Νοιώθω απόλυτα έτοιμος για να προβληθεί το «PVC-1» όχι μόνο στα Φεστιβάλ που έχουν καλλιτεχνικό προσανατολισμό, αλλά και στις αίθουσες για εμπορικούς σκοπούς. Πιστεύω, ότι στις ελληνικές αίθουσες η ταινία θα έχει την ίδια θετική αντιμετώπιση του κοινού που συναντήσαμε και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Νοιώθω πολύ ευχαριστημένος με τους Έλληνες θεατές, και ελπίζω να έχουν μια καλή και αξέχαστη εμπειρία με το «PVC-1» στις ελληνικές αίθουσες.
Ποιο είναι το επόμενο σου σχέδιο;
Αυτή τη στιγμή έχω σταματήσει το pre-production από τη δεύτερη μου ταινία, που βασίζεται σε μια ιστορία που μου έστειλε το Endeavor, δηλαδή το πρακτορείο που έχω υπογράψει στο Χόλιγουντ. Δυστυχώς, δεν μπορώ να μιλήσω περισσότερο για αυτήν την ταινία, αφού υπάρχουν οι γνωστοί περιορισμοί.
