Κάθε χρόνο, η ομάδα προγράμματος των Νυχτών Πρεμιέρας επιδίδεται σε μια απολαυστική εκστρατεία ανακάλυψης νέων δημιουργών και ανατρεπτικών φωνών που ξεπροβάλλουν στον ορίζοντα του παγκόσμιου σινεμά.
Καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της πορείας, είναι κοινό μυστικό πως, ως ομάδα, έχουμε και τις προσωπικές αδυναμίες μας, με μια από αυτές να είναι φυσικά ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος που κάθε σεζόν μάς προσφέρει τουλάχιστον ένα φιλμ, το οποίο κλέβει τις καρδιές και τρυπώνει μέσα μας για πάντα.
Για το φεστιβάλ που μας πέρασε, η ταινία που εξασφάλισε αυτή την θέση, ήταν αδιαμφισβήτητα το «Μικρά Όμορφα Πλάσματα», το μικρό κομψοτέχνημα του Ντάνιελ Ντέστιν Κρίτον, που ενθουσίασε τους θεατές και κέρδισε με ευκολία το βραβείο κοινού των Νυχτών Πρεμιέρας.
Βέβαια, η πορεία του φιλμ δεν ξεκίνησε στην Αθήνα, καθώς το διαμαντάκι του Κρίτον είχε ήδη σαρώσει στην πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του SXSW, κερδίζοντας τα βραβεία καλύτερης ταινίας και κοινού, είχε αποσπάσει το βραβείο κοινού και στο Φεστιβάλ του Λος Αντζελες, ενώ ήταν η μόνη ταινία που εκπροσώπησε την Αμερική στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ του Λοκάρνο σε ένα σύνολο 20 φιλμ κερδίζοντας τελικά 4 βραβεία, ανάμεσά τους και αυτό της καλύτερης ηθοποιού, για την πρωταγωνίστριά του, Μπρι Λάρσον.
Η ταινία ακολουθεί ένα νεαρό ζευγάρι, την Γκρέις και τον Μέισον, οι οποίοι εργάζονται ως σύμβουλοι σε ένα ίδρυμα όπου φιλοξενούνται παιδιά με ανάρμοστη κοινωνική συμπεριφορά. Καθένα από αυτά, κουβαλάει και από μια ιστορία που τα βαραίνει και που γεννά καθημερινές εντάσεις, τις οποίες όμως η ομάδα του κέντρου φιλοξενίας διαχειρίζεται με τις αποτελεσματικότερες των μεθόδων: την συζήτηση και την επικοινωνία.
Όταν στο ίδρυμα εντάσσεται η Τζέιντεν, ένα προικισμένο αλλά ταλαιπωρημένο ψυχολογικά κορίτσι, η Γκρέις ταυτίζεται με τους πόνους ενός παιδιού που οφείλει αρχικά να προστατέψει, ενώ παράλληλα αφυπνίζονται οι προσωπικοί δαίμονες του σκοτεινού παρελθόντος της.
Αν και αποτελεί μόλις τη δεύτερη ταινία του Ντέστιν Ντάνιελ Κρίτον, το «Μικρά Όμορφα Πλάσματα» χαρακτηρίζεται από την σοκαριστικά ώριμη γραφή ενός σκηνοθέτη που προσεγγίζει με αξιοθαύμαστη ισορροπία και με αποδραματοποιημένη διάθεση ένα θέμα άκρως ευαίσθητο.
Ένα μόλις χρόνο μετά από το ντεμπούτο «I Am not a Hipster», ο Αμερικάνος δημιουργός βασίζεται στην ομώνυμη μικρού μήκους ταινία που ολοκλήρωσε το 2008 για να παραδώσει ένα πανίσχυρο δράμα, το οποίο, αποφεύγοντας τους συναισθηματικούς εκβιασμούς, καταφέρνει να συγκινήσει, θυμίζοντας ταυτόγχρονα πως το χιούμορ και η αισιοδοξία φωλιάζουν ακόμα και στα πιο απρόσμενα μέρη.
Γεμάτο με υπέροχα διαλογικά μέρη, το φιλμ σημαδεύεται από την ερμηνεία του Κιθ Στάνφιλντ στον ρόλο του προβληματικού νεαρού Μάρκους αλλά βασίζεται κυρίως στην Μπρι Λάρσον που, στον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο της καριέρας της, παραδίδει μια σιωπηλά εκρηκτική ερμηνεία που, σύμφωνα με κάποια διαδικτυακά σενάρια, θα μπορούσε να την είχε φέρει ακόμη και μέχρι τα Όσκαρ.
Πέρα όμως από οποιοδήποτε βραβείο και διάκριση το «Short Term 12», όπως είναι και ο αυθεντικός του τίτλος, είναι η γλυκόπικρη και αφοπλιστικά ειλικρινής ταινία που, αν και φτιαγμένη με τα πιο απλά υλικά, προσφέρει απλόχερα έναν αέρα ανανέωσης και αγάπης στον τυχερό θεατή που θα την εμπιστευθεί.
