Πρώην ντοκιμαντερίστας και πολυβραβευμένος δημιουργός χάρη στο «No Man's Land» του 2001, ο βοσνιακής καταγωγής Τάνοβιτς ελάχιστα φαίνεται να έχει απομακρυνθεί στη μέχρι τώρα καριέρα του από το σινεμά τεκμηρίωσης, με το οποίο ξεκίνησε ως σκηνοθέτης, προτού αποφασίσει να στραφεί στη μυθοπλασία.

Με το σεμνών προθέσεων αλλά δυνατό σε αντίκτυπο «Στιγμές από τη Ζωή Ενός Ήρωα», και έπειτα από δύο συμπαθείς διεθνείς παραγωγές (το «L' Enfer» του 2005 και το «Triage» του 2009), ο Τάνοβιτς επέστρεψε πέρσι καλλιτεχνικά στην πατρίδα του και στο μοντέλο ενός κινηματογράφου βαθιά ριζωμένου στις αρχές του ντοκιμαντέρ, προκειμένου να αφηγηθεί μια αληθινή ιστορία.

Εμπνευσμένη από ένα δημοσίευμα εφημερίδας, γυρισμένη ψηφιακά μέσα σε εννέα μόλις μέρες και για μόλις 20 χιλιάδες ευρώ, η νέα του ταινία δεν βασίστηκε σε ολοκληρωμένο σενάριο, ούτε χρησιμοποίησε επαγγελματίες ηθοποιούς.

Αντιθέτως, ο Τάνοβιτς είχε την ιδέα οι πρωταγωνιστές του αληθινού συμβάντος να υποδυθούν τους εαυτούς τους, προχώρησε να αναπαραστήσει τα γεγονότα όπως ακριβώς εκτυλίχθηκαν και έκρινε σκόπιμο να τα τοποθετήσει στους πραγματικούς χώρους όπου διαδραματίστηκαν.

Η ιστορία είναι η εξής: σε έναν καταυλισμό των Ρομά, μακριά από τα αστικά κέντρα της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης, μια τετραμελής οικογένεια προσπαθεί να πορευτεί με αμέτρητες οικονομικές δυσκολίες, έχοντας ως μοναδικό έσοδο τα πενιχρά χρήματα που κερδίζει ο άνεργος πατέρας, μεταπουλώντας παλιοσίδερα από τα απομεινάρια αυτοκινήτων.

Τη φροντίδα του σπιτιού και των δύο μικρών κοριτσιών της φαμίλιας αναλαμβάνει η έγκυος μητέρα, ενώ περιμένει να φέρει σύντομα στον κόσμο το τρίτο της παιδί. Έπειτα από επιπλοκές στην εγκυμοσύνη, ωστόσο, οι γιατροί την ενημερώνουν ότι το έμβρυο που κουβαλούσε μέσα της είναι νεκρό και πρέπει να αφαιρεθεί άμεσα προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος της σηψαιμίας.

Επειδή, όμως, τα χρήματα της οικογένειας δεν αρκούν για να πληρώσουν την επέμβαση και ιατρική ασφάλιση δεν υπάρχει, το ζευγάρι προσπαθεί να βρει το γρηγορότερο δυνατό έναν τρόπο προκειμένου να καλύψει τα έξοδα του χειρουργείου.

Αυτό το φαινομενικά απλό περιστατικό δίνει αφορμή στον Τάνοβιτς να ρίξει μια σύντομη αλλά αποκαλυπτική ματιά σε μερικές από τις πιο αντίξοες συνθήκες ζωής που εξακολουθούν και επικρατούν σε ένα πολιτισμένο μοντέρνο κόσμο αλλά και σε μια μετεμφυλιακή χώρα που αδυνατεί να παράσχει προστασία στους λιγότερο προνομιούχους κατοίκους της, αδιαφορώντας για το αν οι καθημερινότητές τους αποτελούν έναν διαρκή αγώνα για επιβίωση.