Μεγάλο σε διάρκεια, οπερετικό σε διαστάσεις και με μια επεισοδιακή πλοκή, η οποία είναι φτιαγμένη περισσότερο από μικρά συμβάντα και λιγότερο από μια ξεκάθαρη ιστορία, το φιλμ περιπλανιέται σε μια ξέφρενα ηδονιστική και προνομιούχο Ρώμη του σήμερα, χρησιμοποιώντας ως ξεναγό έναν κοσμοπολίτη συγγραφέα (ο Τόνι Σερβίλιο σε μια ακόμη ερμηνευτική του συνεργασία με τον Σορεντίνο) που αποχαιρετά την έκτη δεκαετία της ζωής του.
Χρόνια ανενεργός από τον κόσμο της λογοτεχνίας, ο ήρωας επενδύει τις μέρες και τις νύχτες του σε μια ατέλειωτη αλληλουχία από κοινωνικότητες και κραιπάλες αλλά και σε μια διογκούμενη αίσθηση ματαιότητας, την οποία δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να κρύψει πλέον πίσω από το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελο και τα ακριβά κοστούμια που περιφέρει στις τζετ σετ εξορμήσεις του.
Στο μέσο ενός φαιδρού μητροπολιτικού κόσμου όπου όλα συμβαίνουν γρήγορα, έντονα και μονίμως χωρίς νόημα, ο συγγραφέας περιπλανιέται άσκοπα και τις περισσότερες φορές ανόρεκτα, προσκαλώντας τον φακό του Σορεντίνο να τον συνοδέψει σε γιγαντιαία πάρτι, αμφίβολης αξίας καλλιτεχνικά δρώμενα, ατέρμονες δεξιώσεις και κοινωνικές συγκεντρώσεις που συνεχίζονται μέχρι τις πρώτες ώρες του πρωινού, εκείνες που συνήθως πετυχαίνουν τον ορκισμένο εργένη να βολτάρει τους άδειους δρόμους της πόλης, άδειος κι ο ίδιος.
Αυτό το θορυβώδες και πολύχρωμο καλειδοσκόπιο από ανθρώπους και φευγαλέες στιγμές, ο Σορεντίνο το αντιλαμβάνεται ως μια αφορμή για να βάλει τους γνώριμους σκηνοθετικούς του ζογκλερισμούς σε λειτουργία. Κάπως έτσι, χωρίς καμία αίσθηση μέτρου ή εγκράτειας, η «Τέλεια Ομορφιά» επιδεικνύει από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό της ένα οπτικοακουστικό ντελίριο το οποίο μεταφράζεται σε άκρατο στυλιζάρισμα, ατέλειωτα τράβελινγκ, μια κάμερα που δεν σταματά λεπτό να κινείται, σκηνές που ξεχειλίζουν από δραστηριότητα, πλάνα που αγωνίζονται να εκτοπίσουν σε εντυπώσεις τα προηγούμενα, εικόνες που προκαλούν το βλέμμα να χαθεί στην ζωηρή λεπτομέρεια και μια γενικότερη ιλουστρασιόν αισθητική που κάνει την ταινία να μοιάζει με πολυτελές διαφημιστικό των δυόμισι ωρών!
Φανερά συνεπαρμένος από την ευκαιρία που του δίνεται, ο Σορεντίνο στήνει ένα φελινικό τσίρκο συμπεριφορών και εκκεντρικοτήτων το οποίο περιφέρεται στην οθόνη ως μια Eurotrash παρέλαση του γκροτέσκου και της κακογουστιάς. Η επιλογή όλων αυτών είναι σαφώς ηθελημένη και καλό είναι να θυμόμαστε ότι στα χέρια ενός πιο έξυπνου σκηνοθέτη παρόμοιο υλικό είχε οδηγήσει πριν πενήντα τρία χρόνια σε ένα αριστούργημα το οποίο άκουγε στο όνομα «Ντόλτσε Βίτα».
Επειδή, όμως, ο Σορεντίνο δεν είναι Φεντερίκο Φελίνι αλλά ένας επιδειξιομανής δεξιοτέχνης, το κιτς και η υπερβολή που υποτίθεται ότι θέλει να στηλιτεύσει στο τέλος καταλήγουν να πάρουν όμηρο ολόκληρη την ταινία του και να την ληστέψουν από τις αρχικές της προθέσεις.
Χαμένο σε μια πληθωρικότητα εικόνων, σε μια σεναριακή λογοδιάρροια που ελάχιστες ανάσες στέκεται να πάρει μέσα σε 140 υπερφορτωμένα λεπτά ταινίας και σε μια καρναβαλική διάθεση, τόσο εκκωφαντική και εξόφθαλμη ώστε να απειλεί με πονοκέφαλο, η «Τέλεια Ομορφιά» προσφέρει πάρα πολύ από το απόλυτο τίποτα, φλερτάρει φετιχιστικά με την επιφάνεια, κολυμπά στον ρηχό αφρό των πραγμάτων και εν τέλει καταντά να γίνει εκείνα ακριβώς τα πράγματα που επιχειρεί να καυτηριάσει.
