Η μικρή Μέιζι (Ονάτα Έιπριλ) βρίσκεται στο επίκεντρο της διαμάχης των γονιών της, ενός πολυάσχολου εμπόρου (Στιβ Κούγκαν) και μίας μεσήλικης ροκ σταρ (Τζούλιαν Μουρ). Καθώς ο γάμος τους διαλύεται, διεκδικούν την κηδεμονία της ωσάν να πρόκειται για ένα πεδίο επικράτησης των δικών τους εγωισμών, ενώ παράλληλα εντάσσουν άγαρμπα στη ζωή της μικρής τους νέους συντρόφους τους. Μόνο που και πάλι, στην υπερφορτωμένη καθημερινότητά τους η Μέιζι εξακολουθεί να περισσεύει.
Το αχώριστο σκηνοθετικό δίδυμο των Σκοτ ΜακΓκι και Ντέιβιντ Σίγκελ μεταφέρει στη σύγχρονη Νέα Υόρκη την ομώνυμη νουβέλα του Χένρι Τζέιμς που χρονολογείται από το 1897. «Το Μυστικό της Μέιζι» ανήκει στην ευρύτερη ενότητα των οικογενειακών δραμάτων που βασίζονται στις ερμηνευτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών τους, για να αποδώσουν λίγο-πολύ τη γνωστή ρήση περί αμαρτιών των (ανεύθυνων) γονέων που παιδεύουν τα παιδιά.
Η ειδοποιός διαφορά για τη συγκεκριμένη ταινία αφορά στην αφήγηση της ιστορίας, την οποία οι δημιουργοί της επιλέγουν να εξετάσουν πρωτίστως από τη μεριά του παιδιού. Έτσι, οι επιπτώσεις των σύγχρονων ενδοοικογενειακών αδιεξόδων στη ζωή των πλέον ευάλωτων μελών τους τίθενται στο επίκεντρο, καθώς η μικρή Μέιζι γίνεται μπαλάκι στα χέρια των γονιών της αλλά και των νέων κηδεμόνων της, οι οποίοι παρά το νεαρό της ηλικίας τους εμφανίζονται σαφώς πιο συνειδητοποιημένοι στο απρόσμενο έργο που σχεδόν εκβιαστικά κλήθηκαν να αναλάβουν.
Έχοντας δώσει τα θετικότερα δείγματα γραφής τους σε θρίλερ σαν τα «Suture» (1993) και «Σε Βαθιά Νερά» (2001), παρά στις όποιες απόπειρές να εμπλακούν με το καθαρόαιμο δράμα, οι ΜακΓκι και Σίγκελ θα ήθελαν πολύ να φέρουν «Το Μυστικό της Μέιζι» στα νερά του εξαιρετικού «Δεσμοί Διαζυγίου» (2005) του Μπάουμπαχ ή έστω ακόμα κι αυτού του συμβατικού αλλά κλασσικού «Κράμερ Εναντίον Κράμερ» (1979) του Μπέντον.
Όπως είναι μάλλον αναμενόμενο, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εκμαιεύσουν τίμιες ερμηνείες από τους ενήλικους πρωταγωνιστές (Μουρ και Κούγκαν, μαζί με τους Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ και Τζοάνα Βάντερχαμ στους ρόλους των νέων συντρόφων), καθώς και την εντυπωσιακότερη όλων από τη μικρή Ονάτα Έιπριλ.
Η προσέγγιση, ωστόσο, που επιφυλάσσουν στην ιστορία τους περιλαμβάνει μία σειρά από συναισθηματικούς εκβιασμούς στη σκηνοθεσία και βολικές λύσεις στο διασκευασμένο σενάριο των Νάνσι Ντόιν και Κάρολ Κάρτραϊτ, οι οποίες όσο κι αν έμοιαζαν εξαρχής πιθανές, παραμένουν απογοητευτικές, ειδικά για το επίπεδο μιας παραγωγής που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως ανεξάρτητη.
Τελικά, η πλέον χτυπητή παραφωνία στο φιλμ αφορά στο ότι φροντίζει να καθησυχάσει τον θεατή για την κατά το δυνατόν θετικότερη έκβαση της ιστορίας της Μέιζι, ενώ παράλληλα πασχίζει να αποτυπώσει με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια ολόκληρο το φάσμα των σκληρών καταστάσεων που βιώνει. Όμως υπάρχει ζήτημα και μάλιστα σοβαρό, όταν η ροή της συγκεκριμένης ταινίας καθιστά ευκολότερο να ξεγελαστείς από την ψευδεπίγραφα αισιόδοξη αύρα που προστατεύει τον κόσμο της μικρής, παρά να προβληματιστείς από τα αδιέξοδά του, τα οποία στην τελική είναι πέρα για πέρα υπαρκτά, συνθέτοντας ένα χρόνιο και εξαιρετικά ανθεκτικό στην αντιμετώπισή του κοινωνικό πρόβλημα.
