Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, σε ένα προάστιο του Σίδνεϊ, η Ελίζαμπεθ, μία πλούσια αριστοκράτισσα της εποχής, περνάει τις τελευταίες της μέρες καθηλωμένη στο κρεβάτι, με τη φροντίδα των δύο νοσοκόμων και της υπηρέτριάς της, ενώ περιμένει με αγωνία τα δυο της παιδιά να βρεθούν στο προσκεφάλι της. Μόνο που ο Μπάζιλ, εργένης ηθοποιός στο Λονδίνο που βρίσκεται στη δύση της καριέρας του, και η αδερφή του Ντόροθι, μοναχική ζωντοχήρα με οικονομικές δυσκολίες στο Παρίσι, φαίνεται να ενδιαφέρονται περισσότερο για την κληρονομιά της ετοιμοθάνατης μητέρας τους παρά για την ίδια.
Καθώς εκείνη προσπαθεί να κρατηθεί από τις αναμνήσεις της, ζώντας πότε στο παρελθόν και πότε στο παρόν, τα φαινομενικά αχάριστα τέκνα της κουβαλούν τις δικές τους πληγές καθώς αποχαιρετούν μια μητριαρχική φιγούρα που έχει κυριαρχήσει στις ζωές τους περισσότερο απ’ ό,τι αρχικά υποπτεύεται κανείς.
Το «Μάτι του κυκλώνα» είναι μια φιλόδοξη προσαρμογή στη μεγάλη οθόνη από τον Αυστραλό σκηνοθέτη Φρεντ Σκεπίσι («Ρωξάνη», «Κραυγή στο σκοτάδι», «Απρόσκλητος επισκέπτης») του ομώνυμου μυθιστορήματος του νομπελίστα συγγραφέα Πάτρικ Γουάιτ, με την ακριβοθώρητη τριάδα των Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τζέφρι Ρας και Τζούντι Ντέιβις να προσδίδουν βάθος και υπόσταση στο δυσλειτουργικό οικογενειακό τρίγωνο της ιστορίας. Ταινία ερμηνειών, με τη Ράμπλινγκ να κυριαρχεί και ως ετοιμοθάνατη - σκιά του εαυτού της κάτω από άχαρο μέικ απ και περούκες, αλλά και ως αισθησιακή, ξιπασμένη 50άρα πλούσια, να αποπλανεί τα αρσενικά, το τελευταίο πόνημα του Σκεπίσι ξεδιπλώνεται αργά και μεθοδικά υπό μια αυστηρή, ωστόσο λειτουργική, ακαδημαϊκή αφήγηση.
Μπορεί η θεατρικότητα και οι συμβολισμοί να χρησιμοποιούνται περισσότερο απ’ ό,τι ίσως μπορεί να αντέξει το δράμα, όπου είναι προφανές πως όλοι -από την απαιτητική μελλοθάνατη έως την άπληστη νοσοκόμα της- παίζουν τους ρόλους τους, όμως υπάρχουν σκηνές που κρύβουν δυνατές υπόγειες συγκινήσεις (όπως το κομμάτι της επιστροφής των δύο αδερφών στο εξοχικό των παιδικών τους χρόνων, το πιο πλούσιο συναισθηματικά όλου του φιλμ). Ετσι, ό,τι φαντάζει αρχικά σαν παλιομοδίτικο οικογενειακό μελό εξελίσσεται σε ένα ελκυστικό δράμα, διακριτικά τραγικών αποχρώσεων, που επιλέγει μία ειρωνικά, μία σπαρακτικά, να προσεγγίσει την ελαφρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
