Βραβευμένη στις Κάννες (στο παράλληλο τμήμα του Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών), πολλαπλή υποψήφια για τα βραβεία Σεζάρ και πετυχημένη εμπορικά στη Γαλλία, η ταινία της Νοεμί Λβοβσκί, «Γλυκά Μας Λάθη», εγκαινιάζει κατά κάποιο τρόπο την άφιξη των γαλλικών κομεντί στα θερινά σινεμά, καθιερωμένη πια συνήθεια του καλοκαιριού για τον προγραμματισμό της ελληνικής διανομής.
Τόσο χαλαρές θα πρέπει να είναι και οι προσδοκίες από την συγκεκριμένη δραμεντί που έρχεται φορτωμένη με αρκετές διακρίσεις και επαίνους, αλλά δεν προσθέτει ιδιαίτερα φρέσκα στοιχεία σε ένα είδος κουρασμένο ήδη από το Χόλιγουντ και χάνει το δρόμο της προσπαθώντας να πετύχει μια ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία της ασυνήθιστης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η κεντρική ηρωίδα.
Συναντάμε την 40χρονη Καμίγ όταν εκείνη συναντά τον πάτο: ο σύζυγός της την έχει εγκαταλείψει, η καριέρα της ως ηθοποιού δεν απογειώθηκε ποτέ και η εξάρτησή της από την παρηγοριά του αλκοόλ είναι πια ανσυχητική. Κατά τη διάρκεια ενός πάρτι για τη Πρωτοχρονιά, μεταφέρεται μαγικά λίγες μέρες πριν τα 16α γενέθλιά της και έκπληκτη βρίσκει ξανά τους γονείς της, τις φίλες της και τον έφηβο πλέον πρώην της. Θα μπορέσει να αλλάξει την ρότα της ζωής της με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφύγει το μέλλον της;
Κάτι σαν ανεπίσημο γαλλικό ριμέικ «Η Πέγκι Σου Παντρεύεται», το σενάριο της Λβοβσκί ενδιαφέρεται περισσότερο για το ψυχολογική αλήθεια και συναισθηματικό ταξίδι της πρωταγωνίστριας που επανεξετάζει τη ζωή της, παρά για τις κωμικές συνέπειες ενός τέτοιου ταξιδιού.
Η απόφαση της Λβοβσκί να υποδυθεί και την 16χρονη Καμίγ, πέρα από την 40χρονη εκδοχή της, είναι αρχικά χαριτωμένη αλλά ποτέ δεν δένει ομαλά με ό,τι συμβαίνει και μένουν τα νήματα της ιστορίας που έχουν να κάνουν με τις κολλητές της φίλες και, κυρίως, εκείνα που έχουν να κάνουν με τους γονείς της, για να δώσουν στην ταινία την καρδιά της και σε εμάς έναν λόγο να επιμείνουμε σε μια ταινία που περισσότερο αναμασά πετυχημένα παρά εφεύρει.
Από τη μια, η παρέα των κοριτσιών είναι το μόνο στοιχείο της εφηβικής ζωής που έχει με πειστικότητα συλλάβει η Λβοβσκί και ένα ευπρόσδεκτο αντίβαρο στην φλύαρη αντιμετώπιση των ερωτικών της περιπετειών, ενώ από την άλλη, η γλυκόπικρη επανένωσή της με τους γονείς της δίνει την αφορμή για τις πιο συγκινητικές, δυνατές στιγμές στην ταινία και την ερμηνεία της Λβοβσκί, η οποία, με την βοήθεια των εξαιρετικών Γιολάντ Μορό και Μισέλ Βιγιερμόζ στο πλευρό της, πολύ όμορφα πετυχαίνει το μίγμα νοσταλγίας, ανακούφισης και μελαγχολίας που νιώθει η Καμίγ ξέροντας ότι τους ξαναβρήκε αλλά δεν μπορεί παρά να τους ξαναχάσει.
