Κανείς δεν επαναπροσδιόρισε το είδος της κωμωδίας όπως η χιουμοριστική κολεκτίβα των αδελφών Μαρξ. Απόρροια της δικής τους αντικομφορμιστικής διάθεσης ενάντια στον καθωσπρεπισμό και την υποκρισία που συναντούσαν γύρω τους, ο Γκράουτσο, ο Τσίκο και ο Ζέπο εμπιστεύτηκαν σε σελιλόιντ την θρασύτατη αυθάδειά τους απέναντι σε κάθε μορφή θεσμού, εξουσίας και θεμελιώδους κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς.

Σημειώνοντας τη δημιουργική κορύφωσή τους τα χρόνια που γύριζαν ταινίες για λογαριασμό της Paramount και προτού συμβιβαστούν στις λιγότερο ριζοσπαστικές επιταγές που τους επέβαλε η εταιρεία MGM, οι Μαρξ σύστησαν στο σινεμά κάτι από την θρυλική ελευθερία που διακήρυτταν οι σουρεαλιστές και την υγιή αντίδραση στην καθεστηκυία τάξη που πρότειναν οι μεγάλοι κοινωνικοί επαναστάτες.

Υπερβαίνοντας τις σπλάπστικ φόρμουλες και τους πολυχρησιμοποιημένους μανιερισμούς του βωβού, βοήθησαν σύσσωμο το είδος να εισχωρήσει σε μια νέα εποχή όπου το γέλιο γίνεται πρωτίστως μια λεκτική, εγκεφαλική και άκρως επαναστατική υπόθεση. Το έργο τους εξακολουθεί μέχρι σήμερα να έχει την ισχύ ενός γνήσιου αναρχικού μανιφέστο.

Το «Μια Νύχτα στην Όπερα» είναι το δεύτερο αριστούργημα της καριέρας τους, η ταινία που συσπείρωσε όλη τους τη δύναμη. Με αυτήν αποχαιρέτησαν τον Ζέππο και αρκετή από τη δημιουργική ελευθερία του παρελθόντος, προτού υποταχτούν ανεπιστρεπτί στις εμπορικότερες απαιτήσεις της MGM. Ο Γκράουτσο, ο Τσίκο και ο Χάρπο Μαρξ, αυτή τη φορά αποφασίζουν να «ανατινάξουν» τον σνομπ κόσμο της όπερας βοηθώντας ένα ερωτευμένο ζευγάρι τραγουδιστών, να υπερνικήσουν τα εμπόδια των «εχθρών» τους και να θριαμβεύσουν σε αυτήν. Ένα ρεσιτάλ κωμικού τάιμινγκ, χιουμοριστικής υπέρβασης, καταιγιστικών διαλόγων και απόλυτου χάους που τινάζει τα πάντα μέσα σε μία σαρωτική, κατακλυσμιαία έκρηξη γέλιου.