Όταν υπάρχουν οι «Μπάρμπι» και οι «Τίνκερμπελ» αυτού του κόσμου, οι μικρότερες σχετικά αντιρρήσεις για ταινίες κινουμένων σχεδίων που προορίζονται για το οικογενειακό κοινό αμέσως μπαίνουν σε μιαν άλλη προοπτική - ξαφνικά πρέπει να είσαι ευγνώμων ακόμη για την μη ιδιαίτερα φιλόδοξη, ή την όχι ακριβώς πετυχημένη, μετριότητα.
Γιατί αν κάτι μπορείς να χρεώσεις στο «Μυστικό Βασίλειο του Δάσους» είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη πραγματικής πρωτοτυπίας, κάτι που να δικαιολογεί τον αγγλικό τίτλο («Epic»), κάτι που να δικαιολογεί την ύπαρξη της στην μεγάλη οθόνη.
Κάθε ένα από τα στοιχεία της - η ιστορία, οι χαρακτήρες, η χρήση του 3D, ακόμη και η επιλογή των ηθοποιών - ακολουθεί τη λογική παλιότερων ταινιών (με καλύτερη όλων το «Ferngully» το 1992), πετυχημένων συνταγών (οι δεύτεροι χαρακτήρες-κλόουν είναι πλέον εύρημα τόσο παλιό όσο οι πέτρες) και της κυρίαρχης μόδας που θέλει να χρησιμοποιείς αναγνωρίσιμες φωνές από όποιο τομέα της ψυχαγωγίας, αντίστοιχα.
Μετά το θάνατο της μητέρας της,η έφηβη ΜΚ (Αμάντα Σέιφριντ) μετακομίζει με τον πατέρα της (Τζέισον Σουντέικις), με τον οποίο μοιράζονται μια απόμακρη σχέση κυρίως εξαιτίας της εμμονής του να αποδείξει ότι υπάρχουν μικροσκοπικοί άνθρωποι στο γειτονικό του δάσος.
Τυχαία η ΜΚ θα είναι αυτή που θα το κάνει, αφού θα βρεθεί μπλεγμένη στον μικρό αυτό κόσμο, και μάλιστα την πιο κρίσιμη στιγμή στη μάχη ανάμεσα τις δυνάμεις του καλού, τους μικρούς «φυλλανθρώπους» δηλαδή, και εκείνες του κακού, που επιδιώκουν τον θάνατο του δάσους.
Είναι απίστευτο το πώς σχεδόν κάθε μια ιδέα της ταινίας μπορεί να εντοπιστεί σε προηγούμενες δουλειές χωρίς αυτό να καταδικάζει την ίδια την ταινία - γιατί πάνω από όλα το «Μυστικό Βασίλειο του Δάσους» είναι συμπαθητικά σχεδιασμένο (ιδιαίτερα κάποιες στιγμές πτήσης ξεχωρίζουν ευχάριστα παρά την προφανή χρήση του 3D και την πλαστικότητα των μορφών), ευχάριστα εκτελεσμένο και αξιοπρεπώς ερμηνευμένο, και εξυπηρετεί τελικά το σκοπό του.
Οι έξυπνες πινελιές του όμως χάνονται ανάμεσα στην πλειάδα αναμενόμενων στιγμών και εξελίξεων, προφανών περιβαλλοντολογικών μηνυμάτων και επίπεδα γυρισμένης δράσης, τα οποία το εγκλωβίζουν στη μετριότητα και τελικά μάλλον το καταδικάζουν να ξεχαστεί με τα χρόνια.
