Μια σύγχρονη πόλη καλύπτεται από ένα πέπλο μιζέριας και απαισιοδοξίας. Οι κάτοικοί της βυθισμένοι στην κατάθλιψη ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπο για να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια. Οι αυτοκτονίες σε δημόσιο χώρο απαγορεύονται και τιμωρούνται με αυστηρό πρόστιμο, το οποίο προφανώς επιβαρύνει τους συγγενείς του αυτόχειρα.
Σε αυτό τον κόσμο, όπου ακόμα και τα περιστέρια επιχειρούν ελεύθερες αυτοκαταστροφικές πτώσεις, υπάρχει μια οικογενειακή επιχείρηση που θησαυρίζει, μια μπουτίκ που προσφέρει στους πελάτες της αυτό που τόσο επιζητούν: λύσεις και προιόντα αυτοκτονίας. Ο κύριος Μισιμά, η γυναίκα και τα δύο τους παιδιά βρίσκονται πάντα εκεί, έτοιμοι να εξυπηρετήσουν τους ενδιαφερόμενους και να τους βοηθούσουν να διαλέξουν το θάνατο που τους ταιριάζει. Θηλιές όλων των μεγεθών, δηλητήρια για κάθε γούστο, περίστροφα και ξιφολόγχες, όλα βρίσκονται προς πώληση, αυστηρά τοις μετρητοίς.
Σε αυτό το μικρό μαγαζάκι του τρόμου όμως, οι ισορροπίες διαταράσσονται με τη γέννηση του τρίτου παιδιού της σκοτεινής φαμίλιας, του μικρού και πάντα χαμογελαστού Αλαν. Ο Αλαν φυσικά δεν ταιριάζει καθόλου με το περιβάλλον του. Ο μπόμπιρας είναι πάντα ευδιάθετος, κάνει όνειρα για το μέλλον και γενικά αποσυντονίζει την πνιγερή ατμόσφαιρα της οικογένειας και του μαγαζιού. Απηυδισμένος απʼ την άχαρη και μουντή ζωή των τριγύρω του, καταστρώνει ένα σχέδιο μαζί με τους πιτσιρικάδες φίλους του έχοντας ένα και μόνο σκοπό: να διώξει τη δυστυχία από τη καθημερινότητα μιας ολόκληρης πόλης.
Στην καινούρια ταινία του, ο Πατρίς Λεκόντ («Ο Εραστής της Κομμώτριας», «Ο Δήμιος του Σαν Πιέρ»), διοχετεύει το μαύρο χιούμορ του ομότιτλου βιβλίου του Ζαν Τουλέ σε ένα καλοφτιαγμένο animation βίντατζ αισθητικής που φλερτάρει με τον κόσμο του Τιμ Μπάρτον ενώ ταυτόγχρονα επιστρατεύει το φορμά του μιούζικαλ για να πυροδοτήσει την αφήγησή του.
Και αν μέχρι ενός σημείου τα καταφέρνει καλά, βασισμένος κυρίως στο μακάβρια αστείο σύμπαν που δημιουργεί (το οποίο συνειρμικά φέρνει στο νου την «Οικογένεια Ανταμς» του Μπάρι Σόνενφελντ) στη συνέχεια η επιλογή του Γάλλου σκηνοθέτη να περιχαρακώσει την ταινία σε ένα στενό και πολιτικά ορθό πλαίσιο αφήνει ανεκμετάλευτες τις δυνατότητες της ιστορίας. Έτσι, το «Μπουτίκ για Αυτόχειρες» παρά τις προσδοκίες που καλλιεργεί κατά τη διάρκεια του για ανευ όρων ενήλικη διασκέδαση, ακολουθεί τελικά την ασφαλή οδό και μοιάζει να απευθύνεται κυρίως σε ένα κοινό νεαρής ηλικίας.
