Αν υποθέσουμε πως εκεί που τελειώνει η ασφάλεια της μυθοπλασίας, ξεκινά η ταινία τεκμηρίωσης, τότε το «ΜΕΤΑΞΑ, Ακούγοντας το Χρόνο» είναι ένα ντοκιμαντέρ που γκρεμίζει οποιοδήποτε εφησυχασμό του θεατή μέσα στα πρώτα λεπτά. Δεν εκμεταλλεύεται αποκρουστικές εικόνες και αποφεύγει, σοφά, τους συναισθηματικούς εκβιασμούς. Αντίθετα εξετάζει από απόσταση αναπνοής την καθημερινή αγωνία ανθρώπων που πάσχουν από καρκίνο, μια αγωνία θανάτου που είναι ισοπεδωτική.

Στο επίκεντρο του φιλμ βρίσκεται το αντικαρκινικό νοσοκομείο «Μεταξά». Η κάμερα του Σταύρου Ψυλλάκη βαδίζει στους διαδρόμους του, μπαίνει στα χειρουργεία, αφουγκράζεται τις ομολογίες των ασθενών και παρακολουθεί τους γιατρούς να προτάσσουν την επιστήμη μπροστά στο θάνατο. Τι γίνεται όμως όταν ο καρκίνος παύει να είναι αντικείμενο επαγγελματικής ρουτίνας και οι ρόλοι αντιστρέφονται; Πώς αντιδρά ένας γιατρός όταν του ανακοινώνεται πως πάσχει από την επάρατη νόσο;

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η φρέσκια ιδέα του ντοκιμαντέρ που βασίζεται κυρίως σε μαρτυρίες ανθρώπων που δουλεύουν στον ιατρικό χώρο αλλά χτυπήθηκαν και οι ίδιοι από την αρρώστια. Μαρτυρίες που μαζί και με των υπόλοιπων ασθενών συγκλονίζουν και είναι ικανές να αφυπνίσουν από την ψευδαίσθηση της αθανασίας που ακούσια κυριαρχεί συχνά στις σκέψεις μας.

Εδώ τα ευφάνταστα κάδρα και τα αφηγηματικά τεχνάσματα περιττεύουν. Τα λόγια των ανθρώπων που μέρα με τη μέρα ζουν με την προβολή του τέλους τους είναι αυτά που μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Μικρές αληθινές ιστορίες που συγκινούν, ταρακουνούν και σου θυμίζουν δίψα για ζωή, μέσα από την αυτογνωσία τους, την ειλικρίνεια και γενναιοδωρία στις εξομολογήσεις, την αξιοπρέπεια μπροστά στο θάνατο.