Η Μίλα και ο Χαβιέ είναι δύο εμφανίσιμοι και τρελά ερωτευμένοι σύζυγοι, πετυχημένοι και ταλαντούχοι καρδιοχειρούργοι, που ζουν μια ξέγνοιαστη, παιχνιδιάρικη ζωή στο μποέμ διαμέρισμά τους. Νιώθετε ήδη ναυτία με την τόση τελειότητα; Δεν είναι όλα όπως φαίνονται.

Στην πραγματικότητα περπατούν εδώ και μήνες σε τεντωμένο σκοινί, αφού ο Χαβιέ είναι αλκοολικός και συχνά η απόλυτη ευτυχία τους μέσα σε δευτερόλεπτα μετατρέπεται σε έντονη σύγκρουση. Όταν ο Χαβιέ χάσει τη δουλειά του, τα πράγματα θα χειροτερέψουν, ενώ η εγκυμοσύνη της Μίλα θα μπερδέψει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.

Έχοντας ουσιαστικά σαν αφηγηματική βάση ένα αξιοπρεπές μελόδραμα, η όμορφα κινηματογραφημένη ταινία φιλοδοξεί να την απογειώσει με κάποιες δόσεις λυρισμού, οι οποίες όμως έρχονται πολύ αργά (και όχι αρκετά αποτελεσματικά) για να σώσουν μια βαθιά μπερδεμένη ιστορία.

Ενώ η απεικόνιση της διπολικής σχέσης του ζευγαριού υπηρετείται με συνέπεια και αφοσίωση από την Ζιλιέτ Μπινός και τον Έντγκαρ Ραμίρεζ, η μετάβαση από την ευφορία στην ένταση και αντίστροφα δεν ξεδιπλώνεται πάντα εύστοχα κι έτσι αφήνει εκτεθειμένους τους ήρωες σε επαναλαμβανόμενες και κάπως ρυχές σκηνές υστερίας.

Ο ρόλος που στερείται περισσότερου βάθους είναι και ο σημαντικότερος για την σύνδεσή μας με την ιστορία: ο Χαβιέ του Ραμίρεζ, στην πραγματικότητα εκείνος που θέτει την αφήγηση σε κίνηση με την αυτοκαταστροφική του φύση και τα βαθιά ριζωμένα προβλήματά του, είναι εξοργιστικά αδιαπέραστος και απόμακρος, ένας σίφουνας ενέργειας και πόνου που όμως δεν μαθαίνουμε ποτέ - ίσως ρεαλιστικό όσον αφορά τον εθισμό του, αλλά ταυτόχρονα μία κακή επιλογή του ούτως ή άλλως αδύναμου σεναρίου.

Όταν φτάσει το συγκινησιακά φορτισμένο και τολμηρό στην σύλληψή του φινάλε, που απομακρύνεται από τον χωρίς φτιασίδια ρεαλισμό για να κινηθεί σε κάτι πιο ονειρικό, η αρχική ορμή της ταινίας έχει καταλαγιάσει και η συναισθηματική μας επένδυση, τόσο βασική για να έχει νόημα η τελική σκηνή, έχει πια ατονίσει.