Εάν δεν αποθαρρύνεστε από τη βαρεμάρα που σχεδόν υπόσχεται ο πιο-generic-δεν-γίνεται τίτλος, μάλλον πάτε γυρεύοντας να (ξανα)δείτε μια ταινία που την έχετε ήδη δει. Πότε; Κάποια μεταμεσονύχτια ώρα, κάποια στιγμή, σε κάποιο κανάλι της τηλεόρασης.

Στo «Special Forces» η Έλσα Καζανόβα (Νταϊάν Κρούγκερ), είναι Γαλλίδα δημοσιογράφος που πέφτει θύμα απαγωγής των Ταλιμπάν, στο Αφγανιστάν. Θορυβημένο, το Γαλλικό Υπουργείο Άμυνας αναθέτει σε ομάδα επίλεκτων στρατιωτών να την ελευθερώσει πριν την επικείμενη εκτέλεση της. Φυσικά, η καλλονή δημοσιογράφος θα σωθεί από τους κακούς Άραβες - όχι όμως πριν ανταλλαχθούν τόνοι πυρομαχικών και κινδυνεύσει περαιτέρω η ασφάλεια όλης της ομάδας.

Γρήγορα πλάνα που μοντάρονται πάνω σε μπιτάτα ροκ κομμάτια, οθόνες που ξεθωριάζουν σε μαύρο και ξεδιάντροπη προπαγάνδα πρώτου επιπέδου δίνουν το στίγμα για αυτό το τηλεοπτικής αισθητικής αντι-πολεμικό βίντεο-κλιπ με το αναγνωρισμένο καστ. Η Κρούγκερ και ο Χούνσου πάντως δεν έχουν και πολλά περιθώρια να σώσουν την κατάσταση με τους μονοδιάστατους χαρακτήρες τους, ειδικά από τη στιγμή που το πρόβλημα της ομηρίας ξεπερνιέται σχετικά νωρίς και το φιλμ παραπαίει μέχρι το τέλος χωρίς ακριβή προσανατολισμό.

Ο πόλεμος είναι πολύ κακό πράγμα - και μία από τις πιο ήπειες, αόρατες συνέπειές του είναι ταινίες σαν κι αυτήν.