Στο «Αναλώσιμοι 2», ύστερα από μια επιτυχημένη αποστολή με την ομάδα των βετεράνων μισθοφόρων του στο Νεπάλ, ο Μπάρνι Ρος συμφωνεί υπό πίεση για ακόμη μία με τον Μίστερ Τσερτς για λογαριασμό της CIA. Αναγκασμένος να ενσωματώσει στο γκρουπ και την Κινέζα Μάγκι, εξπέρ στην τεχνολογία και στις πολεμικές τέχνες, ο Μπάρνι πρέπει να εντοπίσει και να εξασφαλίσει την ασφαλή παράδοση μιας συσκευής με πολύτιμο περιεχόμενο που βρίσκεται στα συντρίμμια αεροπλάνου στα αλβανικά βουνά...
Οταν ο Σιλβέστερ Σταλόνε αναβίωσε με τους «Αναλώσιμους», το 2010, το εκτός κινηματογραφικής κυκλοφορίας είδος των ταινιών που ανέδειξε στη δεκαετία του '80 τον ίδιο και τους «γερόλυκους» συναδέλφους του, έγραψε και σκηνοθέτησε μια περιπέτεια σχεδόν διασκεδαστική μέσα στη γενικότερη σκηνοθετική και σεναριακή της ατσαλοσύνη. Η συνταγή γνωστή: καρτουνίστικες σκηνές δράσης, πολλές εκρήξεις, αδρεναλίνη στο φουλ, μάτσο πόζα, ισχνό στόρι και χιούμορ από το χρονοντούλαπο, συστατικά ενός b-movie, εν ολίγοις, για την ένωση παλιών και νέων ηρώων δράσης στη μεγάλη οθόνη.
Η επανάληψη της ίδιας συνταγής δύο χρόνια μετά, γίνεται χωρίς όριο στην παρέλαση των σταρ μπροστά από την κάμερα, με τον Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ να επανέρχεται για μια εμφάνιση μεγαλύτερης διάρκειας (καθώς στο πρώτο φιλμ ήταν γκεστ σταρ), τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ σε ρόλο κακού (πολύ κακού), τον Τσακ Νόρις να αυτοσαρκάζεται στο φουλ χρησιμοποιώντας τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν με πρωταγωνιστή τον ίδιο, τον Τζετ Λι ν' αποχωρεί νωρίς, τον Ντολφ Λούντγκρεν πιο καρικατούρα απ' όλους τους λοιπούς χαρακτήρες και τον Μπρους Γουίλις να κάνει ό,τι έκανε και στην προηγούμενη ταινία, περίπου τίποτα, δηλαδή. Ολοι αυτοί μαζί πυροβολούν ό,τι κινείται αλλά και ό,τι... δεν κινείται, στο πλαίσιο ενός φιλόδοξου «come back», έστω κι αν είναι πια γερασμένοι και πρησμένοι από τα μπότοξ.
Αλλο βέβαια η έξυπνη παρωδία και άλλο οι ξεπερασμένες ατάκες και τα ψυχροπολεμικά κλισέ της... ναφθαλίνης - μπόλικα δυστυχώς σ' αυτό το υπερφίαλο σίκουελ-σκέτη ηχορρύπανση, με δωρεάν βία και χαοτικούς ρυθμούς από τον σκηνοθέτη Σάιμον Γουέστ. Τελικά, ο μόνος που ξέρει τι κάνει είναι ο Τσακ Νόρις, με το ακαταμάχητο «κουλ» στυλ του ως πάλαι ποτέ σταρ.
