Ανάλαφρη, διασκεδαστική αν και τελικά ελάχιστα πρωτότυπη - σαν τις περισσότερες ρομαντικές κομεντί δηλαδή.
Όπως και το "Επαγγελματίας Καρδιοκατακτητής" πριν από δύο χρόνια, το "Ο Έρωτας Κρατά Τρία Χρόνια" είναι μια ταινία που μοιάζει τόσο με τις άπειρες απρόσωπες ρομαντικές κομεντί που ξερνάει κάθε τόσο το Χόλιγουντ που λίγες παρεμβάσεις θα χρειάζονταν σε περίπτωση αγγλικού ριμέικ. Δεν είναι εξάλλου τίποτα παραπάνω από ένας συνδυασμός της ανύπαρκτης πλοκής των βιομηχανοποιημένων χολιγουντιανών προϊόντων, μιας μικρής δόσης από την εκκεντρικότητα του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά (με την ταινία να χωρίζεται σε κεφάλαια, τον πρωταγωνιστή να απευθύνεται στην κάμερα, αποσπάσματα του βιβλίου να εμφανίζονται παιχνιδιάρικα στην οθόνη) αλλά και ατακών που φιλοδοξούν να σατιρίσουν τις ερωτικές σχέσεις αλά Γούντι Άλεν, μιλώντας ταυτόχρονα ειλικρινά για αυτές.
Ευτυχώς η ταινία απορρίπτει τον βαρετό πουριτανισμό και την υποκρισία της πλειοψηφίας των αμερικανικών προϊόντων, υιοθετώντας έναν (σχετικό) αμοραλισμό και ένα χαρακτηριστικό γαλλικό στιλ σε πρόσωπα και καταστάσεις - βασίζεται εξάλλου στο ενδοσκοπικό, ημι-αυτοβιογραφικό βιβλίο του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Φρεντερίκ Μπεγκμπεντέρ. Ο πρωταγωνιστής Γκασπάρ Προυστ είναι απολαυστικός στο ρόλο του χαμένου αρσενικού σε αναζήτηση των απαντήσεων, και χειρίζεται ιδανικά τις κωμικές σκηνές, ειδικά με την αγέλαστη εκδότριά του και τους ελάχιστα πιο συνειδητοποιημένους φίλους του. Μοιράζεται μια πειστική χημεία με την δυναμική Αλίς της Λουίζ Μπουργκουάν (αν και η τελευταία έχει να υποστηρίξει το άχαρο, μονοδιάστατο ρόλο της Τρελιάρας αλλά Ιδανικής Γυναίκας) και μαζί καταφέρνουν να πουλήσουν με επιτυχία μια αρκετά ανόητη κεντρική πλοκή που εξαντλεί την φαντασία της και τον κυνισμό που διαφημίζει ο τίτλος, στο ευρηματικό μοντάζ των τίτλων και το πανέξυπνο τελικό πλάνο.
Χριστίνα Λιάπη
