Η κλασική ταινία του Τζον Χιούστον διατηρεί ακέραιο το μαγνητισμό και τη γοητεία της, παρά τα προφανή ηθικά διδάγματα και την αλλαγή παραδείγματος σε υποκριική και διαλόγους.

Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και η Λορίν Μπακόλ, το αρχετυπικό ζευγάρι του κλασικού Χόλιγουντ, δανείζουν λίγη από την αδιαμφισβήτητη λάμψη τους σε αυτό το δράμα κλειστών χώρων. Το, βασισμένο σε θεατρικό, “Key Largo” δεν επαναπαύεται στη δύναμη της ιστορίας που αφηγείται -μία δραματική παραβολή για την Αμερική που βγαίνει από τον πόλεμο, τους καλούς στρατιώτες και Ινδιάνους και τους κακούς γκάνγκστερ- αλλά βασίζεται στη δυναμική ματιά του Χιούστον για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή.

Ο Μπόγκι φυσικά είναι ο καλός Αμερικάνος, ο άνθρωπος που πολέμησε και επέστρεψε -όπως όλοι οι επιζήσαντες πολέμων- χωρίς ψευδαισθήσεις για το μεγαλείο της πατρίδας ή την αναγκαιότητα της αυτοθυσίας. Παρά την απογοήτευσή του ωστόσο, δεν μπορεί να διώξει από πάνω του τη στόφα του ήρωα. Όπως του λέει κάποια στιγμή η Μπακόλ: “το μυαλό σου λέει κάτι, αλά η ζωή σου δείχνει το αντίθετο”.

Η ποταπαγόρευση, η ασυδοσία των γκάνγκστερ αλλά και η τραγική μοίρα των Ινδιάνων (που τότε υπήρχαν ακόμη, πολυάριθμοι) εξετάζονται με σκεπτικισμό από τον Χιούστον, που αρνείται να συμβιβαστεί με τους εξωραϊσμούς της εποχής και δημιουργεί έναν αληθινά συναρπαστικά κακό: τον γκάνγκστερ Τζόνι Μπρόνκο του Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον. Με το δύσθυμο βλέμμα του και το προκλητικό πούρο του, γίνεται η ενσάρκωση του Κακού, που μοναδικό του αφέντη αναγνωρίζει στο χρήμα.

Ίσως το επιμύθιο της ταινίας να μοιάζει παρωχημένο στις μέρες μας - όπως και τα ιδεώδη της εποχής στην οποία γυρίστηκε - αλλά η μάχη που παρουσιάζει ο Χιούστον ενάντια στο Καλό και το Κακό παραμένει συναρπαστική.

Φαίδρα Βόκαλη